Nu ze de lengte van 1 meter overschreed en haar derde verjaardag nadert, was het tijd voor een groot bed voor Ellie. En hoewel dat eenvoudig klinkt (bed vervangen en klaar, toch?) wisten wij op voorhand dat een groot bed ook enkele andere veranderingen met zich mee zou brengen en het hier méér zou zijn dan enkel het bedje vervangen.

Onze renovatie is nog niet afgerond. Hoe hoger je gaat, hoe minder afgewerkt de ruimtes zijn. Ons dak is nog niet vervangen, en de zolderruimte is niet bewoonbaar. Wij hebben tot op heden dus drie slaapkamers, waarvan er één altijd ruimte deed voor opslag. Van babyspullen die we ontgroeid zijn, over wandelgerief en reiskoffers, tot onze boekencollectie; alles dat niet dagelijks gebruikt wordt, vond je daar.

Destijds kozen we ervoor om het kleinste kamertje om te toveren tot de kinderkamer van Ellie, maar zodra Jutta onderweg was, wisten we dat ook de andere kamer ingezet zou moeten worden. Zelfs al zouden we de meisjes samen leggen, dan nog zou dat op de grootste van de twee kamers moeten zijn. Tijdens de zwangerschap van Ellie wilde ik dat haar kamertje helemaal af was voor ze geboren werd. Wist ik toen veel dat ze daar het eerste jaar amper zou slapen ;-)… Tijdsdruk was er dit keer dus niet.

Ondertussen gaat Ellie twee maanden naar school, en… is ze aan de grote kant. En hoewel ze daar zelf niet achter vroeg – ze houdt ervan om heel erg knus te liggen – werd het stilaan tijd haar kleine paradijsje in te ruilen voor een groter. Eind augustus stelden we haar de vraag welke kleur ze graag zou zien op de muren en het antwoord klonk luid en duidelijk; groen! Meer dan dat hebben we niet besproken, want dat zou het allemaal complexer maken dan nodig. Ellie heeft de hele periode dat wij er aan werkten (leeghalen, verven, plinten hangen, decoreren) geen voet binnen gezet in de ruimte, dus de ontknoping zou een echte verrassing zijn voor haar.

En deze week was het zover. We vroegen haar of ze nog wist wat er allemaal op die kamer stond, en wat daar nu zou kunnen staan… Fier deed ze de deur open en met een grote lach op haar gezicht stelde ze vast dat ‘al mijn spulletjes hier staan’. Als klap op de vuurpijl stond daar ook het muizenhuis dat ik voor haar inrichtte. Ze wist niet waar eerst kijken. Apetrots stond ze te glimmen in haar nieuwe kamer. Alles moest even aangeraakt worden en uitvoerig besproken. Gezien Ellie niet zo goed vaart bij veranderingen, hadden we gedacht dat ze er aanvankelijk niet zou willen slapen, maar niets was minder waar. Ze sliep heerlijk in haar grote bed. Zij blij? Wij blij!

We kozen voor een donkergroen hoekje waar haar bed staat, en voor cirkels in zachtroze met daaronder magneetverf. We hadden gehoopt dat de combinatie met roze het wat zachter zou maken en dat bleek inderdaad het geval.

Het bed is een familiestuk (Ellies overgrootmoeder sliep er ooit nog in) en Ellies oma spoot het goud. De kleerkast kochten en verfden we twee jaar geleden al, en het bijhorende nachttafeltje vonden we recent in de kringwinkel. Manlief verfde het in dezelfde kleur als de kast.

Het leuke extraatje in haar kamertje is zonder twijfel het muizenhuis. Ik waagde me begin september aan de bouw 😉 en renovatie van het Ikea-poppenhuis. Ik gebruikte Leviskleurtesters om hier en daar wat kleur aan te brengen. Het behangpapier in het keukentje is een staaltje van Ferm Living, en de muurstickers komen van Flying Tiger. De muisjes en attributen komen van bij Shop Up North (een prachtige winkel op wandelafstand van waar we wonen, maar met een al even mooie webshop voor wie verder woont …). De inrichting van het muizenhuis kan geleidelijk aan nog groeien, maar voor nu is het goed zo.

We planden onze reis naar Ibiza in oktober en keken dus al even uit naar onze zomerse getaway tijdens de paasvakantie. En op 10 april was het dan zover; we took off.

Op voorhand had ik dat om verschillende redenen spannend gevonden. Zo werd Ellie de week voor ons vertrek geveld door een oorontsteking, was max 15kg inpakken voor twee personen en een baby best een uitdaging én had ik het op voorhand niet echt begrepen op de vlucht, omdat ik wist dat onze rebelse peuter twee uur zou moeten stilzitten. Óp onze schoot, that is. Maar kijk, eind goed al goed; vliegen bleek haar ding – dat de vluchturen zowel in het heen- als in het terug gaan vielen tijdens de uren van haar dutjes speelde in ons voordeel.

De vlucht had ze dan wel met glans doorstaan, maar nog voor het vallen van de eerste avond van onze vakantie bleek dat Ellie flink ziek was. Ze had hoge koorts en een oogontsteking aan beide oogjes maakte dat ze eruit zag als een ziek zwerfkatje met prutoogjes. We probeerden dat niet aan ons hartje te laten komen en hebben zo goed en kwaad als kon hier en daar een uitstapje gemaakt. Halverwege de reis kwam ze erdoor en konden we echt beginnen genieten.

We verbleven in Cala Vedella; een mooie, en redelijk rustige baai aan de zuid-westkant van het eiland – de zonsondergang was er prachtig. Van daaruit bezochten we verschillende stadjes en andere strandjes. Eerst op ons lijstje stond Santa Gertrudis. Dit stadje ligt ongeveer in het midden van het eiland. Het is er niet groot, maar de sfeer is er fijn. Wij deden er aan ‘mensen kijken’ op het terras van Bar Costa terwijl we dronken van de lekkerste en goedkoopste latte die het eiland ons te bieden had. We hadden er graag één van hun bekende broodjes gegeten, maar Ellie dacht daar anders over ;-).

Een aantal dagen later was Santa Eularia des Riù aan de beurt. Dit havenstadje heeft een dijk zoals wij ‘m kennen – of toch ongeveer – van aan de Belgische kust, maar heeft, als je wil klimmen, vooral een heel mooi uitzichtspunt in het oude centrum. Toen wij er waren werd het spierwitte kerkje er overspoeld door misgangers die hun palmtak kwamen ophalen. Eten, later die middag, deden we in Can Xarc – een bijzonder kindvriendelijk en leuk ingericht tapastentje aan het water.

Ook Eivissa (Ibiza stad) stond op ons lijstje. Dankzij een blogje dat Uwe er eerder al over schreef, wist ik dat de Ikea-parking een goede plek was om de auto achter te laten en van daaruit verder te trekken. Dalt Vila en Sa Penya – de oudste delen van de stad – bezoeken was een uitdaging met de buggy, I admit, maar ondanks een waarschuwing in de reisgids zag ik dat toch niet zitten zonder. Ik ging ervanuit dat ik al die trappen naar de oude burcht probleemloos kon doen met een peuter op mijn arm. Oops. Ik zou heel stoer kunnen beweren dat we niet vies zijn van een uitdaging – en dat klopt ook wel – maar sommige stukken waren toch pittig. Note to self: de reisgids niet tegenspreken.

Op onze voorlaatste dag bezochten we nog twee mooie strandjes. Het eerste was Cala Comte: dat is eerder klein en in de zomer overbevolkt. Nu was het er gezellig druk. We dronken iets in strandbar Sunset Ashram. Het prachtige uitzicht kregen we er gratis bij. Later reden we off road verder naar het nabijgelegen Cala Bassa: zelfde sfeertje, maar groter. Opvallend was dat er op dit strand heel veel mensen met kinderen zaten. Diezelfde avond doorkruisten we heel het eiland: ik maakte een reservatie in Ibiza Aiyanna en dat moet het meest Pinterestwaardige restaurant geweest zijn waar we aten. Heerlijk! Aangezien we deze kant van het eiland niet zo bezochten tijdens onze vakantie stoorde die afstand niet, bovendien kon Ellie zo een uurtje dutten in de auto. In het restaurantje werd Ellie trouwens in de watten gelegd: ze kreeg er kleurpotloodjes en een fleece dekentje en werd door iedereen kushandjes toegeworpen. Wij kregen er lekker eten, maar genoten er vooral van het (alweer!) mooie uitzicht en de kleurrijke setting.

Hoewel Ellie ziek was en onze vakantie daardoor wat moeizamer op gang kwam, hebben we wel genoten van Ellies eerste vliegreis. We zijn verrast door de schoonheid en rust die Ibiza te bieden hebben. Niks moet er, en veel mag. Ik heb zo’n vermoeden dat we ooit nog wel eens terug gaan…

Een speciaal bedankje aan onze vrienden Nick en Zoë is wel op zijn plaats: zij kennen het eiland als hun broekzak en konden de beste tips geven.

We maakten tijdens onze reis ook heel wat foto’s. Nemen jullie een kijkje?

Liefs,

Annelies

Ik liet jullie een tijdje geleden via Instagram al weten dat ik wasbare luiers en billendoekjes zou gaan gebruiken. Deze ecologische alternatieven blijken een trend te zijn in moeder-met-babyland. Een goede trend, absoluut. En ik wilde het ook uittesten. Hieronder licht ik graag toe waarom.

Een paar weken geleden repte ik mij van de school waar ik werk naar het station. Onderweg passeerde ik zoals alle dagen het kleine Carrefourtje. Daar zou ik nog gemalen kaas meenemen en vochtige billendoekjes voor Ellie, want die waren bijna op. In alle haast nam ik een duo-pack van het huismerk dat garandeerde geen alcohol en geurstoffen te bevatten. Ideaal, toch? Thuis toegekomen bleken het heel erg natte doekjes te zijn en ik hou daar zo niet van. Ik vervloekte mezelf dat ik een duo-pack had aangeschaft… Al maanden vond ik het zo’n strijd om goede doekjes te vinden voor Ellie, en zo vaak had ik het idee dat ik een verkeerde keuze maakte uit het aanbod en doekjes had aangekocht die niet ons ding waren. En ik testte er al veel uit.

Ik besef dat dit geen wereldproblemen zijn, en dat de doekjes die ik bestempel als slecht voor anderen wel goed kunnen werken. Toch zette het mij aan het denken. Ik wist al dat fellow blogger Laurein voor Josse de Cheeky Wipes gebruikte en overwoog ze ook te bestellen…

Het duwtje in de rug – of beter: wat me overstag deed gaan – was onze afvalfactuur. In Geel wordt zowel ons restafval, als ons gft-afval gewogen aan de hand van een chip en waar we in 2017 nog €94 betaalden voor ons afval werd dat voor 2018 maar liefst €189. Het dubbele. Echt waar; HET DUBBELE. Ik zou koste wat kost dat hallucinante bedrag omlaag krijgen en onder het motto ‘alle beetjes helpen’ bestelde ik de Cheeky Wipes. Ik was vastbesloten ze deel te laten uitmaken van onze daily routine. Toeval of niet, maar ook die week arriveerden twee all-in-one luiers van Bambino Mio die ik zou uittesten. En aangezien net Ellies luiers letterlijk de hoofdbrok van ons afval uitmaken, zou het gebruiken van wasbare luiers onze afvalberg kunnen verkleinen. En nu ik zo’n twee weken de doekjes en de luiers aan het uittesten ben – die laatste niet op dagen dat Ellie naar de crèche gaat – kan ik er hier eerlijk verslag over uitbrengen;

De cheeky wipes zijn een aankoop waarvan ik me beklaag dat ik hem niet eerder deed. De doekjes zijn zacht, en doen prima hun werk. Aangezien ik ze nu zo gebruik dat ze net ‘op’ zijn wanneer ik standaard mijn kookwasje doe (wednesdays, it is) heb ik zeker geen was extra. En doekjes kunnen, gewassen en wel, dezelfde avond weer de doos in

Ik moet wel toegeven dat ik ze liever niet had gebruikt toen Ellie nog middenin spuitluier season zat. In het geval van die kaka-explosies vind ik wegwerpdoekjes toch handiger en properder. En ook wat de luiers betreft, moet dat zo ongeveer mijn mening zijn: handig voor thuis, zeker nu ze wat groter is, maar minder voor op verplaatsing. Ik kan een halve dag doorkomen met twee luiers en enkele inlegdoekjes. Die laatste zijn in het geval van BambinoMio wel wegwerp, maar je mag ze mee door het toilet spoelen aangezien ze biologisch afbreekbaar zijn. Wat een absoluut pluspunt is, is dat BambinoMio ook zwemluiers aanbiedt en die ga ik zonder enige twijfel nog bijbestellen voor we met vakantie gaan. Ik heb namelijk een hekel aan de wegwerpvariant.

En als we dan toch bezig zijn: nu ik ondervond hoe zacht en gebruiksvriendelijk de Cheeky wipes zijn, kocht ik ook voor mezelf al wasbare wattenschijfjes. En misschien ga ik binnenkort ook voor wasbaar maandverband of gaat dat te ver? 🙂

Hoe staan jullie tegenover het gebruiken van ecologische alternatieven in jullie huishouden?

Lieve groetjes,

Annelies

Toen ik destijds mijn vorige blog opstartte, was dat vooral omdat ik regelmatig foto’s maakte en die wilde delen. De laatste twee jaar heb ik veel minder vaak foto’s en veel vaker vooral een verhaal gebracht op de blog. Hier, maar ook op Mus in de Wolken. Vandaag breng ik daar een heel klein beetje verandering in, want lieve, kleine meisjes verdienen hier gewoon hun plekje…

Suzette werd woensdag geboren. En als tweede dochtertje van een hele goede vriendin stal ze mijn hart eigenlijk al heel lang voor ze er was. Dat mijn camera dus meeging op dat allereerste bezoekje was een evidentie. En van Suzettes lieve mama en papa mag ik er hier ook enkele delen. Het geboortekaartje en de stickertjes van de doopsuiker werden ontworpen door Laura Muls.

Vandaag gingen Suzette en haar ouders samen naar huis en start het echte avontuur als gezin van vier. Ik vind dat zo spannend voor hen!

Nemen jullie hieronder een kijkje?

Liefs,

Annelies

Ellie werd één. Echt, hoe snel ging dat? Alle clichés worden bevestigd: Ellie wordt groter elke keer ik mijn ogen even sluit.

Aangezien ik sinds Ellie er is nog allesbehalve frequent blog, gaan jullie er misschien vanuit dat ik deze post weemoedig zou wijden aan het voorbije jaar en over wat dat moederschap met mij gedaan heeft. En dat was misschien ook wel mijn idee, maar dan bedacht ik dat er waarschijnlijk niemand is die in het grote aanbod aan blogposts over het moederschap opzoek is naar nóg een extra verhaal.

Ik besloot het daarom over iets anders te hebben. Iets wat ik zelf wel had kunnen gebruiken de voorbije weken; een overzichtje van leuke spullen die je cadeau kan doen aan een éénjarige baby (of is het nu al een peuter?). Toegegeven: niet elk kind heeft dezelfde interesses en noden, dus het kan nog verkeren, maar ik merkte dat ik door de bomen het bos niet meer zag en ik – als de vraag gesteld werd waar Ellie blij mee zou zijn – vaak zelf niet altijd wist wat antwoorden. En hoewel je bij Ellie nooit iets mis kan doen met appelcake en een vleugje salsamuziek, is het op lange termijn wel leuk dat ze afgezien van cake ook nieuw speelgoed kreeg, op haar maat.

Ellie heeft heel lang helemaal geen interesse getoond in haar (baby)speelgoed. Pas toen ze op 9 maanden op haar eigen manier begon te kruipen, nam ook haar interesse in haar speeltjes toe. We merkten toen ook dat haar interesses veranderden. Haar eerste Sint kwam langs als ze 10,5 maanden oud was en dat was dus meteen een mooie gelegenheid om haar nieuw speelgoed te geven. Dat kozen we zelf. En het meeste daarvan scoorde ik aan kleine prijsjes op een uitverkoop.

Zo kreeg ze een stapeltoren en ballenbaan van Scratch, de ‘Vriendelijke trein’ van Little people en de xylofoon van PlanToys. Daarnaast kregen haar leesboekjes – en dat zijn er heel wat – een ander plekje in huis en deels doordat ze meer in het zicht staan, maar ook omdat Ellie nu net iets mobieler is, valt wel op dat die haar grote favoriet zijn – en dan al helemaal de lawaaierige varianten.

Voor Kerst kreeg ze van ons het poppenwagentje van Ooh Noo, een Paola Reina-pop en van mijn broer een poppendrager van CamCam. Voor dat laatste is ze nu nog wat klein, maar aangezien ze heel erg lief met de pop speelt, zal ze wel snel doorhebben dat die in het bedje past.

En dan was daar dus die eerste verjaardag en volgden er, hoera, opnieuw cadeautjes. Van mijn ouders kreeg ze het keukentje van Little Dutch, en van oma en opa kreeg ze een Wheely bug. Ideaal, want onze Ellie verplaatst zich het liefst aan de hand van iets of iemand anders. Ze gaat gewoon op de Wheely Bug liggen en schuifelt zo doorheen de ruimte, zonder al teveel inspanningen te moeten leveren :-).

Mijn broer gaf haar de magnetische diertjes van SmartMax – een absoluut schot in de roos voor Ellie, die niets liever doet dan dopjes op flesjes en potjes zetten en doosjes opendoen (note to self: verstop de Labello en brillendoos –  of de lippenstift en bril zijn eraan). Net daarom zijn die SmartMax-figuurtjes zo’n hit. Ook de Zoef Zoef-diertjes van VTech werden als laatste aan het lijstje toegevoegd. Ongelooflijk lawaaierig, maar een favoriet van Ellie. Ze begint te wiebelen als ze zingen… En als zij blij is, zijn wij dat ook ;-).

Dat speelgoed ook deftig opegborgen moet kunnen worden, is iets waar ik op voorhand duidelijk niet goed over nagedacht had. Ons ‘open huis’ wreekt zich wel een beetje wat dat betreft…

Zal ik dan misschien voor mijn verjaardag een leuk opbergsysteem vragen?

Liefs,

Annelies