Het geboorteverhaal van Ellie

Ellie is ondertussen bijna 6 maanden oud, dus met het lezen van deze titel vind je misschien dat ik wat achter de feiten aanhol (en meeloop met anderen, want dat geboorteverhaal schrijven is een beetje een trend aan het worden). En dat klopt. Ik pende de week van haar geboorte alles neer, logboekgewijs, maar schreef nog niets uit over de dag van haar geboorte, en voelde nu aan dat ik het toch nog wilde doen. Om verschillende redenen. Eerst en vooral is zo’n geboorte een bijzondere gebeurtenis zonder meer, en los daarvan stelde ik vast dat wat ik me herinner stilaan begint te vervagen. Of zoals mijn man het zegt; ‘je romantiseert alles’. Om tegen te gaan dat ik bevallen binnenkort het leukste vond wat ik ooit deed en nog een leger broertjes of zusjes voor Elie wil maken ;-), wil ik haar geboorteverhaal dus neerschrijven. Voor mezelf, voor ons, voor Ellie en voor iedereen van jullie die graag geboorteverhalen leest.

Toen ik het tweede trimester van mijn zwangerschap inging, speelde ik met het idee om thuis te bevallen. Ik vertoef niet graag in ziekenhuizen en ik dacht dat ik thuis meer rust en kalmte zou ervaren. Aangezien mijn man niet wilde weten van thuis bevallen, omdat alles wat volgt zo onbekend is, en ik wel begreep wat ie bedoelde, werd het plan dat we – als het begon – zo lang mogelijk thuis zouden blijven.

Al mijn goede voornemens ten spijt bleek in de week na nieuwjaar dat ik verhoogde galzouten had. Dat uitte zich vooral in extreem veel jeuk, zo erg dat ik er niet van kon slapen. Ellie voelde zich nog als een visje in het water, maar gezien de risico’s die zo’n galzoutvergiftiging met zich kan meebrengen, moest ik vanaf week 37 alle twee dagen aan de monitor. En twee keer per week werd er ook bloed genomen om te kijken of de galzoutwaarden nog toenamen. En hoewel ik ook medicatie moest nemen, bleek in week 39 van mijn zwangerschap dat de waarden bleven toenemen. Toen dat uitgesproken werd, begreep ik al snel dat ‘sereen thuisblijven’ en wachten op de baby geen optie meer zouden zijn. De dokter wilde Ellies geboorte inleiden. We kregen de keuze uit twee data. Tot zover het natuurlijke aspect van een kind op de wereld zetten, dus.

We kozen voor maandag 22 januari. Ik was toen 39 weken en 6 dagen ver. En ik hoef misschien niet te vertellen hoe het weekend verliep dat eraan voorafging ;-). Alles heb ik geprobeerd om dat kind van ons alsnog op een natuurlijke manier duidelijk te maken dat het tijd was om zich te laten zien; ik ging 20 km fietsen, we wandelden 5 km in het bos, ik zwom nog even mét zwemvliezen en bijnà was ik ook nog gaan trampolinespringen op het speelplein. Maar nee, niks. Toen we die maandagochtend vroeg door materniteit wandelden en ons aanmeldden, fluisterde ik dat ik het gevoel had dat twee van onze drie gezinsleden geforceerd zouden worden. De baby en mezelf, bedoel ik dan. Want manlief had zijn gsm extra lang laten opladen en was helemaal klaar om de dag (en het wachten) op zich af te laten komen ;-).

We werden de verloskamer binnen geloodst, het was toen 7u 30, en met mijn wanten nog aan werd me gevraagd om alles uit te doen. Heer-lijk, die directheid. Ik kreeg een ziekenhuisschortje aan en terwijl ik een beetje nerveus aan onze spullen prulde en het valiesje opengooide, werd verteld wat er allemaal zou gebeuren. De check-up die volgde wist ons te vertellen dat ik 2 cm ontsluiting had en dat mijn baarmoederhals helemaal verweekt was. Toch nog een beetje fijn nieuws, want we wisten nu gelijk dat het allicht goed vooruit zou gaan. Om 7u 45 kreeg ik een lavement (hoera!), en om 8u 15 werden mijn vliezen gebroken. Of, zoals de vroedvrouw het zei, ‘de whirlpool van de baby moet leeg’. Bij bijna alles wat er verder die dag zou gebeuren werd aan mij en de papa in spé gevraagd of ‘we wilden meekijken’. Het antwoord was soms ja, soms nee.

Hoewel de gynaecoloog me bij het laatste bezoek had gegarandeerd dat mijn lichaam tijd zou krijgen om alles te verwerken, bleek dat toch niet geheel de waarheid. Om 9u – amper 45 minuten na het breken van mijn vliezen – werd mij een eerste infuus weeënopwekkers toegediend. Hoewel dat heel geleidelijk aan startte, en ik wat rond pikkelde in de kamer om de pijn te verbijten, werd de pijn al snel immens extreem. Omwille van de inleiding (en de bijhorende hoeveelheid medicatie) was het onmogelijk om de pijn wandelend, kruipend of zittend te verbijten. Ik moest op bed liggen en mijn grootste vrienden voor de komende uren werden twee paar sokken van mijn man. Ik kneep en beet erin, elke keer er een wee was. Op dat moment werd ook een elektrode op Ellies hoofdje gekleefd – zo zouden ze haar beter kunnen opvolgen tijdens het hele gebeuren. De medicatie om zo’n bevalling in te leiden is namelijk voor beide betrokken partijen nogal heftig. En misschien is heftig een understatement…

Om 11u had ik al 8 cm ontsluiting. En ook al was dat heel goed nieuws, ik ben toen gebroken, geknakt en heb gesmeekt om een epidurale verdoving. Volgens de vroedvrouw aan de late kant, maar ik trok het niet meer. Ik had alle 30 seconden een gekoppelde wee en zag mezelf dat geen ‘2 centimeter’ meer bolwerken. De anesthesist liet even op zich wachten, maar toen ie opdook, begreep hij – misschien ook uit ervaring – dat een discussie aangaan met een barende vrouw een verloren zaak is. Hij deed wat ik vroeg, maar daar heb ik nu heel veel spijt van. De epidurale verdoving was te hoog gestoken, omdat ik niet stil had gezeten toen de dokter me prikte. Mijn bovenbuik en borststreek waren verdoofd, maar daar had ik dus niks aan… Geen verdoving voor mij dus. Hoewel het aanvankelijk heel snel ging, heb ik voor de laatste 2 centimeter wel nog 2 uur moeten werken. Om 13u had ik 10 cm ontsluiting en was ineens alle pijn weg. Stilte voor de storm, zo bleek. Mijn gynaecoloog kwam al even kijken en ze vond dat het komende uur de baby het werk moest doen en voldoende goed moest indalen. De dokter richtte zich tot haar en vroeg of ze haar ‘bochtje’ al wilde nemen. Om 14u zou ik mogen persen.

Maar toen, om 13u 45, kreeg ik ineens verschrikkelijke persdrang. Het was een gevoel dat ik niet enkel als pijnlijk zou omschrijven. Het was anders dan de weeën die ik weg gepuft had. Ik kende het gevoel niet, maar wist heel snel wat het betekende; Ellie moest eruit. De vroedvrouw heeft mijn gynaecoloog dan gebeld met de mededeling dat mijn lichaam toch al voor 14u wilde beginnen persen.

Ietsje voor twee mocht ik eraan beginnen. Er werd nog verteld dat er voor een eerste kindje vaak een uur geperst moet worden. En ik herinner me dat ik dacht; een uur is zo om :-). Alleen bleek dat uur voor mij niet voldoende; het eerste half uur duwde ik helemaal verkeerd en het volgende half uur was ik zo op van de fysieke inspanning dat ik stilletjes aan meer en meer in mezelf keerde. Ik fluisterde dat ik wilde slapen, dat ik moe was, en dat ik het niet meer kon. Mijn man vertelt nog geregeld hoe de sfeer in het verloskwartier toen ook veranderde; de navelstreng zat rond Ellies hoofdje en de elektrode om haar te kunnen opvolgen was al doorgeknipt. Het ging te traag en er werd gesproken over een keizersnede. Mij hadden ze ondertussen op mijn zij gelegd en hoewel ik dat veel aangenamer vond, zonderde ik me ook meer af. Er kon nog maar moeilijk contact gemaakt worden met mij.

Om 15u, ik was toen al 70 minuten bezig met ‘baby uit lijf duwen’, was er een wissel van de shift en waren er ineens veel mensen in onze kamer. Er werd gebrieft en er werd van alles klaargezet. Ook kwam de gynaecoloog binnen. En dat, zo zegt de echtgenoot – die ook wat nerveus aan het worden was – heeft de sfeer doen kenteren. Positief als ze is, zette ze zich voor mij, op haar krukje, nam ze mij vast en zei ze me dat ik nog een kwartiertje hard moest werken en dan mijn baby kon vasthouden. Noem het de magie van gynaecologen, maar dat werkte. Ze moedigde me aan met haar grote glimlach en was eerlijk. Ze hield me niks voor; ik moest nóg persen, want ze zou er niet zomaar komen. Toen het hoofdje geboren was, ging het razendsnel. En dan, om 15u 19 lag mijn meisje op mij, maakte ik vreemde geluiden (heel raar dat ik me dàt nog herinner) en sloten haar vingertjes zich onmiddellijk rond de mijne. Papa veegde zijn eigen tranen weg en mocht de navelstreng doorknippen, en werd door de dokter verplicht om foto’s te maken.

Ze was er. Ze was er. Ze was er. En ze was gekomen om te blijven.Onze Ellie. Ons verfrommeld mensje, dat zonder iets te moeten doen ons hart veroverde.

Terwijl de dokter en verpleegsters zich vervolgens bekommerden om mij, heb ik daar weinig van geweten. Ik zat in mijn bel, met mijn baby en mijn man en dat mocht zo blijven. De dokter vroeg nog hoe ze zou heten, knuffelde Ellie en vertrok. Ook de vroedvrouwen verlieten één voor één het verloskwartier. We bleven met ons drieën achter, als een nieuw gezin. Ik heb met een bibberend stemmetje naar mijn ouders gebeld, en vervolgens naar mijn broers. Kersverse papa deed hetzelfde; zijn ouders en zus kregen dat langverwachte telefoontje. Of we de naam even konden spellen, vroegen ze.

Rond 16u 15 kwam er weer een vroedvrouw binnen; Ellie moest drinken. En dat ging helemaal vanzelf. Vlotjes, dacht ik, en ik kreeg meteen al valse hoop voor de dagen die erop volgden. Maar daarover misschien een andere keer meer. Ellie werd gewogen en gemeten, aangekleed en nadat ik gewassen werd, werd ze in onze armen gelegd en vertrokken we naar onze kamer voor de komende 5 dagen. Uitgehongerd en stralend van geluk werd ik door de gang gereden.

Nooit, nooit, nooit zal ik vergeten hoe fier ik was. Hoe fier ik ben, op ons. En elk jaar, op 22 januari, zal ik eraan terugdenken en mijn dochter vasthouden alsof het weer die eerste keer is.

Liefs,

Annelies