Zaterdag 19 januari

Begin januari had ik een babyshower en mijn lieve vrienden vroegen me: wat zou voor jou dé ideale geboortedatum zijn? Ik als graficus met mijn vormen & lijnen moest daar absoluut niet lang over nadenken en zei volmondig: 19 januari, want 19/01/19 dat is perfect.

En 19 januari brak aan en toen ik ’s ochtends wakker werd, merkte ik meteen dat ik “een beetje” water verloren had (mooier verwoord dan ‘opstaan met een natte broek’). We belden materniteit en die vroegen om toch even langs te komen voor de zekerheid. Iets later vertrokken we met ons tweetjes naar het ziekenhuis. Ik moest even aan de monitor en wachten op een GPS-test. Die zou meten of er al iets in gang geschoten was… Maar dat bleek niet het geval. Ik verloor die ochtend enkel mijn slijmprop en wie weet hoe lang het nog zou duren… Misschien wel uren, dagen of weken.

’s Avonds stond er nog een nieuwjaarsfeestje op de planning, en op mijn hakjes stond ik nog tot middernacht op de dansvloer te shaken. Op Instagram grapte ik: zou ik de baby er vandaag nog uit dansen… Wist ik veel dat ik 20 uur later met Josse in mijn armen zou liggen ;-). We gingen rond half één naar huis. Ik maakte mijn kersenpitkussen warm en ging slapen.

Zondag 20 januari

Het is 2 uur en mijn man komt slapen (nadat hij Match of the day keek) en ik ben onrustig. Inslapen lukt me de laatste week minder goed en mijn onderrug doet pijn waardoor ik vaak van mijn linker- naar rechterzij wissel. Op een bepaald moment voel ik terugkerende pijn opkomen. Op dat moment voel ik het aan als vervelende buikkrampen. Maar het is nog niet overheersend en het blijken ‘oefenweeën’ te zijn. Ik herinner me ik bij mezelf dacht of het dan misschien toch al begonnen was. Wanneer het gevoel me begint te storen, stap ik uit bed en ga ik beneden op de zetel leggen. Ik zet een Netflix-serie op en dat leidt me een beetje af. Zo probeer ik een beetje te slapen. Na een stoomdouche (heerlijk, die warmte), stel ik het niet meer uit en bel ik de materniteit. Omdat ik positief testte op het wissertje vraagt de vroedvrouw om op ons gemak naar het ziekenhuis te komen. Ik maak mijn man wakker en zeg hem dat ik alles klaar ga maken om naar materniteit te vertrekken. Hij ontwaakt rustig en zorg ervoor dat we absoluut niets vergeten. Mijn koeltasje met koude Cécemel is misschien wel het allerbelangrijkste item van allemaal, want wist dat ik nood zou hebben aan een beloning na de bevalling.

We komen aan op de spoed en mijn weeën zetten nog niet echt door. We worden in een verloskamer ontvangen en daar word ik weer aan de monitor gelegd. Het is op dat moment blijkbaar best druk in het ziekenhuis. Na een uurtje komen ze mijn ontsluiting meten; 4 cm.. Oef, we moeten niet naar huis. We worden rond 8u ook verhuisd naar een grotere verloskamer, omdat ik besloten heb om zonder epidurale te bevallen. Al wandelend vang ik mijn weeën op met Spotify in mijn oren en bedenk ik bij mijzelf dat dit een heel eenzaam proces is. Mijn man rust uit in mijn bed, ik heb met hem te doen want ik vermoedde al dat het een lange dag zou worden.

De weeën blijven constant, wel op tempo maar de intensiteit was heel laag. Achteraf bleek dus dat die pijnlijke weeën zich opgespaard hebben tot het einde en ik lang oefenweeën heb gehad. Het is 13 uur en de gynaecoloog van wacht komt nog eens polshoogte nemen, gezien hij naar huis wil gaan op die zonnige zondag. Ik ben best nerveus naar het resultaat.. Het is 6 centimeter. Hij zegt met dat het voor de vroege vooravond gaat zijn. Ik denk bij mijzelf: ‘dat is hier dan al meer dan 12 uur bezig he. Gaat mij dat hier lukken?!’ Een uur later nemen de weeën toe, ik kan niet meer blijven rondwandelen. De pijn begint te overheersen en ik vind niet meteen een houding waarin ik ze kan opvangen. De vroedvrouw komt er even bij en coacht me in het zitten op de bal. Ze vertelt me dat we beroep moeten doen op de zwaartekracht om zijn hoofdje te doen dalen in het geboortekanaal. Het indalen doet pijn en mijn bekken begint écht pijn te doen. De bal blijkt echt geen succes te zijn; mijn bekken kan deze houding niet aan.

Weer zoeken we samen met de vroedvrouw naar een andere houding en dit keer gebruiken we de barkruk. Ik zit met mijn knieën open en leun op de kruk, achteraf blijkt dit de moment te zijn waar ik de pijnlijkste weeën heb opgevangen. En al liggend op de barkruk heb ik mijn man heb ingeroepen als morele steun, om de pijn weg te wrijven aan mijn onderrug. En ook om letterlijk elke wee mee weg te blazen, want het was ook een mentaal spelletje met mijn pijngrens en ademhaling (al die uren yoga en Pilates zijn dus echt wel niet voor niets geweest).

Tijdsbesef is op dat moment weggevallen, van dan tot de bevalling is voor mij een hele waas. Ik weet dat ik het opvangen op die kruk op een bepaald moment beu was en ben rechtgestaan, daar heb ik enkele weeën rechtstaand opgevangen en opeens brak mijn water. Het blijkt dan kwart voor drie te zijn.

Opeens gaat het heel snel, want ik heb meconiaal vruchtwater. Ze leggen me aan de monitor en ik voel stilletjes aan de persdrang opkomen. Omdat squatten me niet meer lukt vraagt de vroedvrouw hoe we het aanpakken. Ze stelt voor om al zittend mijn benen vast te nemen en te persen, ik voel meteen al: geen kracht noch beweging in het geboortekanaal. Dan stelt ze me voor om op mijn zij te liggen en mijn been op haar schouder te steunen, na enkele keren persen merk ik vooruitgang. Het gaat allemaal heel krachtig en instinctief, tenslotte staat de gynaecoloog ook snel aan mijn bed. Het hoofdje wordt geboren en enkele minuten later ligt Josse op mijn borst. Daar is hij, onze lieve kleine vriend, het overweldigt me hoe beweeglijk en luid hij is. Josse begint ook meteen te reageren op onze stemmen, zijn hoofdje draait in onze richting. En ondanks de Vernix caseosa (die witte vettige laag op zijn huid) probeert hij zijn oogjes te openen. Op dat moment werd alles een geheel en kreeg onze liefde een naam. Een perfect mini-mannetje, onze Josse. En wij, wij werden voor altijd mama & papa.

Ik wil ook nog heel graag enkele woorden delen over onze opname in het ziekenhuis van Mol, want enkel en alleen door hen werd mijn bevalling zo’n mooie herinnering. Het verloskwartier voelde helemaal niet aan als een medische omgeving, we lunchten trouwens op een klaptafeltje tijdens de middag.
Ook heel veel dank en liefde voor onze vroedvrouw Bé, die de hele tijd ons begeleid heeft. Zelfs toen haar shift om 15u gedaan was, is ze gebleven tot 16u20 toen Josse geboren werd. Door haar lieve & ondersteunende woorden geraakte ik door de arbeid & bevalling, zonder haar aanwezigheid hadden we zeker een andere weg afgelegd. Ze bleef de komende dagen ook de persoon waar ik het dichtste bij stond, heerlijk dat vertrouwen. Maar ook aan alle andere vroedvrouwen voor de hulp tijdens de borstvoeding, het fijne advies en het thuisvoelen. Ik vond hun open aanpak echt thuiskomen en dit was erg belangrijk voor me. Want bevallen wordt in onze maatschappij veel te veel vanuit een medisch oogpunt bekeken, terwijl dit een oeroud intiem moment is. Daarom deelde ik ook graag ons verhaal met jullie, los van de romantiek en de pijn. Want dat is enorm persoonlijk!