Wereld borstvoedingsweek 2019

Omdat het borstvoedingsweek is, haal ik mijn pen nog eens boven. Want dat is het meest persoonlijke onderwerp ooit, ik zweer het je!

Het begint eigenlijk al voor je bevallen bent, na de vraag: en hoe lang nog? Volgt er de vraag:”ga je borstvoeding geven?” Je voelt meteen toch wel die sociale druk en in mijn geval antwoordde ik sociaal wenselijk: we geven het een kans. Maar ik stond er zelf wel achter, ook dat wil niet altijd zeggen dat het een succes zal worden. Dat wordt bepaald door meerdere factoren ondervond ik achteraf, de twee allerbelangrijkste zijn mama en baby.

Het is een beetje zoals op een wip in de speeltuin zitten, je houdt elkaar in balans. Om je een eerste voorbeeld te geven: in het ziekenhuis ging ik ervan uit dat Josse na de geboorte meteen wist hoe het melkfabriek werkte. Die zou geboren worden en meteen beginnen zuigen aan die borst, NIET DUS. Het waren moeizame dagen, maar ik nam het initiatief en Josse volgde.

Na enkele weken waren wij een goed team, het werd een samenwerking op vraag en aanbod. Af en toe met wat overproductie, maar al bij al langs moeders kant weinig kwaaltjes. Buiten enkel ontstoken melkkanaaltjes, die snel verdwenen door een lecithine-kuur op aanraden van de vroedvrouw.
Ik had er plezier in en Josse geniet van het dichtbij-mama-zijn, zo verstreek de tijd. Na 3 maanden ging ik voor de eerste keer werken, de volle 14 uur van thuis weg. We oefenden met een flesje gekolfde melk en baby kende meteen het signaal. Zo eten opsouperen ging ook.

Met het kolven had ik dan minder plezier. Ik vind het persoonlijk omslachtig, tijdrovend en absoluut niet praktisch. En dit gaat enkel en alleen om het kolven zelf, ik heb het dan niet over op het werk een rustig plekje te vinden om je neer te zetten. De flesjes melk die omver vallen in je auto en uitlopen. Of met overvolle borsten in je meeting zitten en denken: damn, ik moet mijn “vrouwenpauze” nemen.
Dat alle weegt niet op tegen het live voeden, waarbij ik van geluk mag spreken, dat ik dit nog enkele dagen in de week kan doen. Maar ik kan me absoluut ook vinden in de mama’s die zeggen dat ze de handdoek in de ring gooien, door welke reden dan ook.

Ik spreek dan nu ook bewust naar alle werkgevers toe, investeer in ruimtes en vrijheid voor je personeel. Op die manier zullen moeders sneller of misschien zelfs makkelijker proberen om te blijven kolven tijdens de werkuren. En is er al een reden minder om het niet te proberen. Want ik merk hier nog heel veel taboe rond, veel mama’s die bewust stoppen omdat het niet mag of kan op het werk.
De dagen dat ik voor Studio LRN werk zijn ook fijner met de kolfpauzes, thuis in alle rust. En ik probeer ze vaak ook nuttig in te vullen, door mails te lezen of social media in te plannen. Maar langs de andere kant wil je ook gewoon foto’s of filmpjes van je babytje zien, want ja.. Je deelt dit moment anders samen.

Hoe ons borstvoedings verhaal zal verlopen, wie zal dat zeggen. Dat is aan Josse en mezelf om te bepalen. En dan sluit ik graag af: ons verhaal, mijn visie en gevoel. Bij iedereen anders, dus helemaal oké als jij het hier niet mee eens bent.