Geboorteverhaal Pol

Deel I // maandag vijfentwintig oktober

Controle bij de gynaecoloog en we zijn ondertussen 39 weken en 5 dagen ver in deze zwangerschap. Je bent bijna “voldragen” en alhoewel we op voorhand besproken hadden je tijd te gunnen tot 12 dagen “overtijd te gaan.” Werd er toch een datum voor inductie ingepland, dat voelde voor mij als een deadline van een zware beproeving. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof dat elke bevalling mooi kan zijn. Ook inductie, maar met josse heb ik zo in mijn eigen kracht kunnen bevallen. Dat ik misschien ergens bevooroordeeld ben, dat ik weet dat mijn lichaam en de baby kiezen wanneer ze er klaar voor zijn.. Het is maandag, ik consulteer mijn vriendinnen en vroedvrouw. Luister naar de heerlijke podcast “the hypnobirthing podcast” van the nurture nest en ik vind naast die bange gevoelens ook weer rust. Wij kunnen dat, ondanks de datum van de inductie, kan er op 10 dagen nog veel gebeuren.

Wat later belt het school dat josse zich niet goed voelt; ik haal hem op. We knuffelen in de zetel en pas dinsdag kan ik met hem op afspraak bij de dokter. We koken samen eten, ik koester echt deze momenten met ons twee.. want het kunnen zowaar de laatste zijn.

Deel II // Dinsdag zesentwintig oktober

Je broer, Josse, haat naar de dokter (& de kapper) gaan. Hoogzwanger dat ik ben.. moet ik toegeven dat ik al helemaal niet happig op het dringende bezoek. We rapen beiden onze moed bij elkaar en sinds de eerste keer in 1,5 jaar komen de beiden tevreden buiten zonder tranen.

Jouw oma biedt aan om in de namiddag enkele uurtjes op josse te passen om mij wat rust te gunnen. Ik ben haar dankbaar. Want sinds de middag voel ik ook wat contracties. Dus of wel zet het voort of wel valt het stil.

Ik besluit met mijn spotify-lijst onze Corona-wandeling te doen, die wij zoveel keer slenterden tijdens de eerste lockdown. In de playlist staat naast “Shake it off” van taylor swift ook “waiting for tonight” van JLO (forgive me, mijn muzieksmaak buiten beval-modus is echt compleet anders). Ik lach en bedenk me, zal jij dan vanavond in mijn armen liggen?!

Het werd mijn lijflied even, dat wat ons Jenny zingt. Daar hoop ik zo hard op. Na mijn wandeling verfris ik me en rij naar oma om broer te halen. Ook bel ik jouw papa even om te zeggen dat jij toch beslist om zelf ter wereld te komen, maar slow en steady zoals je broer.

Bij de thuiskomst van papa voel ik me op een manier veiliger, met hem in mijn beurt. De frequentie van contracties neemt toe, maar gezien er gisteren nog geen opening was, bel ik annika (onze vroedvrouw) om polshoogte te nemen. Ze onderzoekt me en spreekt me met geruste woorden toe: probeer wat te slapen en neem een bad. Dat gaat hier rustig verder gaan.

Ik denk langs ene kant: verdomme, geen Jennifer Lopes vibes die geholpen hebben. Maar anderzijds berust ik in het feit dat mijn lijf ervoor koos om zelf in actie te komen en dat het ook geen dagen meer zal duren..

Deel III // Dinsdag zesentwintig oktober

19u30: de vroedvrouw verlaat ons huis. Ik ben gerust, besluit om een (stoom)douche te nemen. De warmte doet me deugd en ergens kan ik tot mijzelf komen, ik ben klaar om jou op de wereld te brengen. Mijn lijf is klaar en ik denk jij ook.

20u: ik grijp naar mijn fitnessbal en begin toch wel wat pijn weg te blazen. Naast mij zit Josse en die is ijverig aan het bladeren in een Sinterklaas boekje. Na 10 keer te knikken dat een kettingzaag echt wel een “ferme cadeau” is om aan de Sint te vragen, begin ik te voelen dat het echt wel is begonnen. Ik geef aan dat het misschien wel handig is om alle koffertjes al naar beneden te halen en oma op te bellen.

20u30: jouw papa is ondertussen druk in de weer om vertrekkensklaar te geraken. Ik ben al rondjes in onze keuken aan het wandelen, op de achtergrond nog steeds een hevige kleuter die zijn Sinterklaas-wenslijst aan het maken is. Met af en toe de vraag of ik pijn heb.. ja, ik heb pijn en voel dat ik meer en meer in mijn bubbel geraak.

20u45: Tom zou nog graag douchen. En wanneer hij net boven is breekt mijn water. We bellen even met de vroedvrouw en er zegt dat het toch wel tijd is om te vertrekken, maar dat het ook nog wel even kan duren. Oma bellen we ook nog even en ze is onderweg. Ik ben nog steeds gerust, maar 5 minuten later voel ik het. Er is die druk en drang weer, ik herken het meteen: persdrang.

Met lichte paniek kijk ik jouw papa aan.. hij ziet het meteen, aan mijn ogen en aan mijn lichaam. We bellen de vroedvrouw weer op..

Deel IV // Dinsdag zesentwintig oktober

20u50: op korte tijd bellen we onze vroedvrouw 2 keer op. Zij wist meteen wat er speelde en ik ook.. Jij komt NU.
Jouw papa vraagt me lief om toch nog even te wachten met bevallen tot Annika er is. Ik denk bij mijzelf: hoe dan?!
Er zijn niet veel woorden voor nodig en achteraf besef ik dat dit de enige moment was dat ik bang was 🥴
Om het alleen te zijn in arbeid, niet omdat er geen vertrouwen is in mijn lijf. Maar alles ging zo snel dat ik hier mentaal niet voorbereid op was.

21u05: annika arriveert. Het eerste wat ze zegt is: “ik zie haartjes”. Mijn gevoel was juist, jij was op die korte tijd helemaal ingedaald.. Ze luistert naar je harttonen en vertelt me dat het tijd is om te persen. We bouwen een verloskwartier in ons huis en daar is die cocon: ik kan dit, dit is mijn moment.. hier keek ik 9 maanden naar uit.

21u15: jij wordt geboren met de snelheid van een raket, Annika vangt je op en eventjes daarna schreeuw jij het uit. Papa mist dit moment compleet, hij wacht de hulpdiensten op.
Ik land stilletjes terug op de wereld, zie een half huis vol mensen: de ambulanciers, de spoedarts en zijn assistent, mijn vroedvrouw Annika, mijn man en kort daarna: mijn zoon. Josse, die zijn zijn kersverse broer Pol ontmoet en op dat moment voor altijd grote broer zal zijn.

En mijn hart dat ontploft even, het is opgelucht dat alles is goed gekomen. De ontlading is enorm, jij bent er. ❤️ Onze Pol, jouw geboorte. Altijd memorabel en in ons geheugen gegrift.