Geboorteverhaal Pol

7 januari 202227 januari 2022 ~ Laurein ~ Plaats een reactie

Deel I // maandag vijfentwintig oktober

Controle bij de gynaecoloog en we zijn ondertussen 39 weken en 5 dagen ver in deze zwangerschap. Je bent bijna “voldragen” en alhoewel we op voorhand besproken hadden je tijd te gunnen tot 12 dagen “overtijd te gaan.” Werd er toch een datum voor inductie ingepland, dat voelde voor mij als een deadline van een zware beproeving. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof dat elke bevalling mooi kan zijn. Ook inductie, maar met josse heb ik zo in mijn eigen kracht kunnen bevallen. Dat ik misschien ergens bevooroordeeld ben, dat ik weet dat mijn lichaam en de baby kiezen wanneer ze er klaar voor zijn.. Het is maandag, ik consulteer mijn vriendinnen en vroedvrouw. Luister naar de heerlijke podcast “the hypnobirthing podcast” van the nurture nest en ik vind naast die bange gevoelens ook weer rust. Wij kunnen dat, ondanks de datum van de inductie, kan er op 10 dagen nog veel gebeuren.

Wat later belt het school dat josse zich niet goed voelt; ik haal hem op. We knuffelen in de zetel en pas dinsdag kan ik met hem op afspraak bij de dokter. We koken samen eten, ik koester echt deze momenten met ons twee.. want het kunnen zowaar de laatste zijn.

Deel II // Dinsdag zesentwintig oktober

Je broer, Josse, haat naar de dokter (& de kapper) gaan. Hoogzwanger dat ik ben.. moet ik toegeven dat ik al helemaal niet happig op het dringende bezoek. We rapen beiden onze moed bij elkaar en sinds de eerste keer in 1,5 jaar komen de beiden tevreden buiten zonder tranen.

Jouw oma biedt aan om in de namiddag enkele uurtjes op josse te passen om mij wat rust te gunnen. Ik ben haar dankbaar. Want sinds de middag voel ik ook wat contracties. Dus of wel zet het voort of wel valt het stil.

Ik besluit met mijn spotify-lijst onze Corona-wandeling te doen, die wij zoveel keer slenterden tijdens de eerste lockdown. In de playlist staat naast “Shake it off” van taylor swift ook “waiting for tonight” van JLO (forgive me, mijn muzieksmaak buiten beval-modus is echt compleet anders). Ik lach en bedenk me, zal jij dan vanavond in mijn armen liggen?!

Het werd mijn lijflied even, dat wat ons Jenny zingt. Daar hoop ik zo hard op. Na mijn wandeling verfris ik me en rij naar oma om broer te halen. Ook bel ik jouw papa even om te zeggen dat jij toch beslist om zelf ter wereld te komen, maar slow en steady zoals je broer.

Bij de thuiskomst van papa voel ik me op een manier veiliger, met hem in mijn beurt. De frequentie van contracties neemt toe, maar gezien er gisteren nog geen opening was, bel ik annika (onze vroedvrouw) om polshoogte te nemen. Ze onderzoekt me en spreekt me met geruste woorden toe: probeer wat te slapen en neem een bad. Dat gaat hier rustig verder gaan.

Ik denk langs ene kant: verdomme, geen Jennifer Lopes vibes die geholpen hebben. Maar anderzijds berust ik in het feit dat mijn lijf ervoor koos om zelf in actie te komen en dat het ook geen dagen meer zal duren..

Deel III // Dinsdag zesentwintig oktober

19u30: de vroedvrouw verlaat ons huis. Ik ben gerust, besluit om een (stoom)douche te nemen. De warmte doet me deugd en ergens kan ik tot mijzelf komen, ik ben klaar om jou op de wereld te brengen. Mijn lijf is klaar en ik denk jij ook.

20u: ik grijp naar mijn fitnessbal en begin toch wel wat pijn weg te blazen. Naast mij zit Josse en die is ijverig aan het bladeren in een Sinterklaas boekje. Na 10 keer te knikken dat een kettingzaag echt wel een “ferme cadeau” is om aan de Sint te vragen, begin ik te voelen dat het echt wel is begonnen. Ik geef aan dat het misschien wel handig is om alle koffertjes al naar beneden te halen en oma op te bellen.

20u30: jouw papa is ondertussen druk in de weer om vertrekkensklaar te geraken. Ik ben al rondjes in onze keuken aan het wandelen, op de achtergrond nog steeds een hevige kleuter die zijn Sinterklaas-wenslijst aan het maken is. Met af en toe de vraag of ik pijn heb.. ja, ik heb pijn en voel dat ik meer en meer in mijn bubbel geraak.

20u45: Tom zou nog graag douchen. En wanneer hij net boven is breekt mijn water. We bellen even met de vroedvrouw en er zegt dat het toch wel tijd is om te vertrekken, maar dat het ook nog wel even kan duren. Oma bellen we ook nog even en ze is onderweg. Ik ben nog steeds gerust, maar 5 minuten later voel ik het. Er is die druk en drang weer, ik herken het meteen: persdrang.

Met lichte paniek kijk ik jouw papa aan.. hij ziet het meteen, aan mijn ogen en aan mijn lichaam. We bellen de vroedvrouw weer op..

Deel IV // Dinsdag zesentwintig oktober

20u50: op korte tijd bellen we onze vroedvrouw 2 keer op. Zij wist meteen wat er speelde en ik ook.. Jij komt NU.
Jouw papa vraagt me lief om toch nog even te wachten met bevallen tot Annika er is. Ik denk bij mijzelf: hoe dan?!
Er zijn niet veel woorden voor nodig en achteraf besef ik dat dit de enige moment was dat ik bang was 🥴
Om het alleen te zijn in arbeid, niet omdat er geen vertrouwen is in mijn lijf. Maar alles ging zo snel dat ik hier mentaal niet voorbereid op was.

21u05: annika arriveert. Het eerste wat ze zegt is: “ik zie haartjes”. Mijn gevoel was juist, jij was op die korte tijd helemaal ingedaald.. Ze luistert naar je harttonen en vertelt me dat het tijd is om te persen. We bouwen een verloskwartier in ons huis en daar is die cocon: ik kan dit, dit is mijn moment.. hier keek ik 9 maanden naar uit.

21u15: jij wordt geboren met de snelheid van een raket, Annika vangt je op en eventjes daarna schreeuw jij het uit. Papa mist dit moment compleet, hij wacht de hulpdiensten op.
Ik land stilletjes terug op de wereld, zie een half huis vol mensen: de ambulanciers, de spoedarts en zijn assistent, mijn vroedvrouw Annika, mijn man en kort daarna: mijn zoon. Josse, die zijn zijn kersverse broer Pol ontmoet en op dat moment voor altijd grote broer zal zijn.

En mijn hart dat ontploft even, het is opgelucht dat alles is goed gekomen. De ontlading is enorm, jij bent er. ❤️ Onze Pol, jouw geboorte. Altijd memorabel en in ons geheugen gegrift.

Wereld borstvoedingsweek 2019

3 oktober 20193 oktober 2019 ~ Laurein ~ 2 reacties

Omdat het borstvoedingsweek is, haal ik mijn pen nog eens boven. Want dat is het meest persoonlijke onderwerp ooit, ik zweer het je!

Het begint eigenlijk al voor je bevallen bent, na de vraag: en hoe lang nog? Volgt er de vraag:”ga je borstvoeding geven?” Je voelt meteen toch wel die sociale druk en in mijn geval antwoordde ik sociaal wenselijk: we geven het een kans. Maar ik stond er zelf wel achter, ook dat wil niet altijd zeggen dat het een succes zal worden. Dat wordt bepaald door meerdere factoren ondervond ik achteraf, de twee allerbelangrijkste zijn mama en baby.

Het is een beetje zoals op een wip in de speeltuin zitten, je houdt elkaar in balans. Om je een eerste voorbeeld te geven: in het ziekenhuis ging ik ervan uit dat Josse na de geboorte meteen wist hoe het melkfabriek werkte. Die zou geboren worden en meteen beginnen zuigen aan die borst, NIET DUS. Het waren moeizame dagen, maar ik nam het initiatief en Josse volgde.

Na enkele weken waren wij een goed team, het werd een samenwerking op vraag en aanbod. Af en toe met wat overproductie, maar al bij al langs moeders kant weinig kwaaltjes. Buiten enkel ontstoken melkkanaaltjes, die snel verdwenen door een lecithine-kuur op aanraden van de vroedvrouw.
Ik had er plezier in en Josse geniet van het dichtbij-mama-zijn, zo verstreek de tijd. Na 3 maanden ging ik voor de eerste keer werken, de volle 14 uur van thuis weg. We oefenden met een flesje gekolfde melk en baby kende meteen het signaal. Zo eten opsouperen ging ook.

Met het kolven had ik dan minder plezier. Ik vind het persoonlijk omslachtig, tijdrovend en absoluut niet praktisch. En dit gaat enkel en alleen om het kolven zelf, ik heb het dan niet over op het werk een rustig plekje te vinden om je neer te zetten. De flesjes melk die omver vallen in je auto en uitlopen. Of met overvolle borsten in je meeting zitten en denken: damn, ik moet mijn “vrouwenpauze” nemen.
Dat alle weegt niet op tegen het live voeden, waarbij ik van geluk mag spreken, dat ik dit nog enkele dagen in de week kan doen. Maar ik kan me absoluut ook vinden in de mama’s die zeggen dat ze de handdoek in de ring gooien, door welke reden dan ook.

Ik spreek dan nu ook bewust naar alle werkgevers toe, investeer in ruimtes en vrijheid voor je personeel. Op die manier zullen moeders sneller of misschien zelfs makkelijker proberen om te blijven kolven tijdens de werkuren. En is er al een reden minder om het niet te proberen. Want ik merk hier nog heel veel taboe rond, veel mama’s die bewust stoppen omdat het niet mag of kan op het werk.
De dagen dat ik voor Studio LRN werk zijn ook fijner met de kolfpauzes, thuis in alle rust. En ik probeer ze vaak ook nuttig in te vullen, door mails te lezen of social media in te plannen. Maar langs de andere kant wil je ook gewoon foto’s of filmpjes van je babytje zien, want ja.. Je deelt dit moment anders samen.

Hoe ons borstvoedings verhaal zal verlopen, wie zal dat zeggen. Dat is aan Josse en mezelf om te bepalen. En dan sluit ik graag af: ons verhaal, mijn visie en gevoel. Bij iedereen anders, dus helemaal oké als jij het hier niet mee eens bent.

Josse zijn geboorteverhaal

25 april 201926 april 2019 ~ Laurein ~ 1 reactie

Zaterdag 19 januari

Begin januari had ik een babyshower en mijn lieve vrienden vroegen me: wat zou voor jou dé ideale geboortedatum zijn? Ik als graficus met mijn vormen & lijnen moest daar absoluut niet lang over nadenken en zei volmondig: 19 januari, want 19/01/19 dat is perfect.

En 19 januari brak aan en toen ik ’s ochtends wakker werd, merkte ik meteen dat ik “een beetje” water verloren had (mooier verwoord dan ‘opstaan met een natte broek’). We belden materniteit en die vroegen om toch even langs te komen voor de zekerheid. Iets later vertrokken we met ons tweetjes naar het ziekenhuis. Ik moest even aan de monitor en wachten op een GPS-test. Die zou meten of er al iets in gang geschoten was… Maar dat bleek niet het geval. Ik verloor die ochtend enkel mijn slijmprop en wie weet hoe lang het nog zou duren… Misschien wel uren, dagen of weken.

’s Avonds stond er nog een nieuwjaarsfeestje op de planning, en op mijn hakjes stond ik nog tot middernacht op de dansvloer te shaken. Op Instagram grapte ik: zou ik de baby er vandaag nog uit dansen… Wist ik veel dat ik 20 uur later met Josse in mijn armen zou liggen ;-). We gingen rond half één naar huis. Ik maakte mijn kersenpitkussen warm en ging slapen.

Zondag 20 januari

Het is 2 uur en mijn man komt slapen (nadat hij Match of the day keek) en ik ben onrustig. Inslapen lukt me de laatste week minder goed en mijn onderrug doet pijn waardoor ik vaak van mijn linker- naar rechterzij wissel. Op een bepaald moment voel ik terugkerende pijn opkomen. Op dat moment voel ik het aan als vervelende buikkrampen. Maar het is nog niet overheersend en het blijken ‘oefenweeën’ te zijn. Ik herinner me ik bij mezelf dacht of het dan misschien toch al begonnen was. Wanneer het gevoel me begint te storen, stap ik uit bed en ga ik beneden op de zetel leggen. Ik zet een Netflix-serie op en dat leidt me een beetje af. Zo probeer ik een beetje te slapen. Na een stoomdouche (heerlijk, die warmte), stel ik het niet meer uit en bel ik de materniteit. Omdat ik positief testte op het wissertje vraagt de vroedvrouw om op ons gemak naar het ziekenhuis te komen. Ik maak mijn man wakker en zeg hem dat ik alles klaar ga maken om naar materniteit te vertrekken. Hij ontwaakt rustig en zorg ervoor dat we absoluut niets vergeten. Mijn koeltasje met koude Cécemel is misschien wel het allerbelangrijkste item van allemaal, want wist dat ik nood zou hebben aan een beloning na de bevalling.

We komen aan op de spoed en mijn weeën zetten nog niet echt door. We worden in een verloskamer ontvangen en daar word ik weer aan de monitor gelegd. Het is op dat moment blijkbaar best druk in het ziekenhuis. Na een uurtje komen ze mijn ontsluiting meten; 4 cm.. Oef, we moeten niet naar huis. We worden rond 8u ook verhuisd naar een grotere verloskamer, omdat ik besloten heb om zonder epidurale te bevallen. Al wandelend vang ik mijn weeën op met Spotify in mijn oren en bedenk ik bij mijzelf dat dit een heel eenzaam proces is. Mijn man rust uit in mijn bed, ik heb met hem te doen want ik vermoedde al dat het een lange dag zou worden.

De weeën blijven constant, wel op tempo maar de intensiteit was heel laag. Achteraf bleek dus dat die pijnlijke weeën zich opgespaard hebben tot het einde en ik lang oefenweeën heb gehad. Het is 13 uur en de gynaecoloog van wacht komt nog eens polshoogte nemen, gezien hij naar huis wil gaan op die zonnige zondag. Ik ben best nerveus naar het resultaat.. Het is 6 centimeter. Hij zegt met dat het voor de vroege vooravond gaat zijn. Ik denk bij mijzelf: ‘dat is hier dan al meer dan 12 uur bezig he. Gaat mij dat hier lukken?!’ Een uur later nemen de weeën toe, ik kan niet meer blijven rondwandelen. De pijn begint te overheersen en ik vind niet meteen een houding waarin ik ze kan opvangen. De vroedvrouw komt er even bij en coacht me in het zitten op de bal. Ze vertelt me dat we beroep moeten doen op de zwaartekracht om zijn hoofdje te doen dalen in het geboortekanaal. Het indalen doet pijn en mijn bekken begint écht pijn te doen. De bal blijkt echt geen succes te zijn; mijn bekken kan deze houding niet aan.

Weer zoeken we samen met de vroedvrouw naar een andere houding en dit keer gebruiken we de barkruk. Ik zit met mijn knieën open en leun op de kruk, achteraf blijkt dit de moment te zijn waar ik de pijnlijkste weeën heb opgevangen. En al liggend op de barkruk heb ik mijn man heb ingeroepen als morele steun, om de pijn weg te wrijven aan mijn onderrug. En ook om letterlijk elke wee mee weg te blazen, want het was ook een mentaal spelletje met mijn pijngrens en ademhaling (al die uren yoga en Pilates zijn dus echt wel niet voor niets geweest).

Tijdsbesef is op dat moment weggevallen, van dan tot de bevalling is voor mij een hele waas. Ik weet dat ik het opvangen op die kruk op een bepaald moment beu was en ben rechtgestaan, daar heb ik enkele weeën rechtstaand opgevangen en opeens brak mijn water. Het blijkt dan kwart voor drie te zijn.

Opeens gaat het heel snel, want ik heb meconiaal vruchtwater. Ze leggen me aan de monitor en ik voel stilletjes aan de persdrang opkomen. Omdat squatten me niet meer lukt vraagt de vroedvrouw hoe we het aanpakken. Ze stelt voor om al zittend mijn benen vast te nemen en te persen, ik voel meteen al: geen kracht noch beweging in het geboortekanaal. Dan stelt ze me voor om op mijn zij te liggen en mijn been op haar schouder te steunen, na enkele keren persen merk ik vooruitgang. Het gaat allemaal heel krachtig en instinctief, tenslotte staat de gynaecoloog ook snel aan mijn bed. Het hoofdje wordt geboren en enkele minuten later ligt Josse op mijn borst. Daar is hij, onze lieve kleine vriend, het overweldigt me hoe beweeglijk en luid hij is. Josse begint ook meteen te reageren op onze stemmen, zijn hoofdje draait in onze richting. En ondanks de Vernix caseosa (die witte vettige laag op zijn huid) probeert hij zijn oogjes te openen. Op dat moment werd alles een geheel en kreeg onze liefde een naam. Een perfect mini-mannetje, onze Josse. En wij, wij werden voor altijd mama & papa.

Ik wil ook nog heel graag enkele woorden delen over onze opname in het ziekenhuis van Mol, want enkel en alleen door hen werd mijn bevalling zo’n mooie herinnering. Het verloskwartier voelde helemaal niet aan als een medische omgeving, we lunchten trouwens op een klaptafeltje tijdens de middag.
Ook heel veel dank en liefde voor onze vroedvrouw Bé, die de hele tijd ons begeleid heeft. Zelfs toen haar shift om 15u gedaan was, is ze gebleven tot 16u20 toen Josse geboren werd. Door haar lieve & ondersteunende woorden geraakte ik door de arbeid & bevalling, zonder haar aanwezigheid hadden we zeker een andere weg afgelegd. Ze bleef de komende dagen ook de persoon waar ik het dichtste bij stond, heerlijk dat vertrouwen. Maar ook aan alle andere vroedvrouwen voor de hulp tijdens de borstvoeding, het fijne advies en het thuisvoelen. Ik vond hun open aanpak echt thuiskomen en dit was erg belangrijk voor me. Want bevallen wordt in onze maatschappij veel te veel vanuit een medisch oogpunt bekeken, terwijl dit een oeroud intiem moment is. Daarom deelde ik ook graag ons verhaal met jullie, los van de romantiek en de pijn. Want dat is enorm persoonlijk!

Uitkijken naar Josse (toen nog baby C)

18 februari 2019 ~ Laurein ~ Plaats een reactie

Aan mijn lief zoontje (Baby C voor de lezers),

Ondertussen zijn we 37 weken ver, ik moet eerlijk toegeven: ik ben het NOG niet beu. Soms vergat ik wel eens dat we met twee waren, maar je lieve en soms wilde schopjes deden met er op tijd en stond aan denken. Ik ben zwanger!
Al heb ik het heel moeilijk gehad met het hele gebeuren rond zwanger zijn, er is zoveel maatschappelijke druk. Veel vragen en oordelen, ik heb er mijn bord vol van gehad en gedacht: ons vrouwenlichaam is hiervoor ontwikkeld.. Als men dat duizenden jaren geleden kon, dan kan ik dat nu ook. Soit, ik ga hier niet teveel over uitwijden en meedelen: iedereen beleeft dit op zijn eigen manier (oversharen mag dus ook).

Misschien stoorde ik me aan al die dingen omdat het bij ons zo vanzelfsprekend ging?! Je maakte me niet misselijk, ik had het deze zomer wel bloedheet. Trappen wandelen in Italië ging ook niet meer van een leien dakje.. Maar ik bleef wel gespaard van een pijnlijk bekken en rugpijn, waar ik voor vreesde (gezien ik daar meestal blessures tijdens het sporten oploop).
We (je ouders) hebben echt een heerlijk 2018 gehad, professioneel en persoonlijk. En zijn mentaal helemaal klaar voor je komst, maar thuis is er nog wel war werk voor de boeg voor jouw komst.

Dat baby preppen heb ik tot de laatste moment gespaard, want het was best nog wel druk: shoots, koppels op gesprek en 30u/week werken bij Decathlon. Waardoor we alles opspaarden tot die 3 weken met kerst en nieuwjaar om ons écht voor te bereiden op je komst. Zodat we dan toch een thuis voor je konden bieden waar je comfortabel kon leven 😉
Dus in de vakantie kwam de ene leveranciers na de andere aan de deur om al jouw pakketjes af te leveren. Het voelde als een goed gevulde boom of eerder een living, maar op twee weken tijd werd ons huis voor jou een babyproof thuis.

Jouw naam is misschien wel het moeilijkste proces in de hele zwangerschap geweest. Want wij kwamen lang niet tot dat compromis, de ene vond dit mooi en de andere totaal iets anders. En jouw naam was toch eentje waar we beiden JA voor knikten en immens goed bij je achternaam past. En zo werd ook je kaartje en doopsuiker in elkaar geknutseld en werd de branding van Baby c compleet. Want wij zijn er klaar voor!

Tot snel kleine man, blijf nog maar rustig zitten!

Ps: grandioze merci aan Lynn Van Baelen om me zo natuurlijk en zo Laurein op beeld te nemen. Ik kan als professional en als mama is spé alleen maar meedelen: investeer in een shoot. Koester dit moment.

Elopement, de nieuwe trend in trouwen.

8 januari 2019 ~ Laurein ~ Plaats een reactie

Ik deel graag ons verhaal met jullie, omdat ik (als huwelijksfotograaf) toch vaak naast alle vreugde nog veel het gevoel heb dat koppels dingen doen omdat het moet of traditie is. En eigenlijk MOET je gewoon je zin doen, laat je niet leiden door ander of probeer zo weinig mogelijk te pleasen. Want het is jullie dag en zoals mijn man zegt: “trouwen, dat is iets tussen ons”. Ik kan hem geen ongelijk geven, net zoals we ook besloten hebben om een deel van de beelden voor onszelf te houden.

Elop-what? Elopement: ENG – to elope of vrij vertaald: in’t geniep trouwen. Je ziet het meer en meer gebeuren, en dit kan echt alle vormen aannemen: een pop-up ceremonie, groot feest in de tuin, …

Ons idee rond een elopement: de burgerlijke trouw is een héél statisch gegeven, maar we wouden dit niet doen zonder onze close vriendengroep & naaste familie.

1: Zoek een gezamenlijke datum om iedereen te verzamelen voor je event.
Wij gingen alvast naar het gemeentehuis voor potentiële data om erna een poll uit te sturen. En vreemd genoeg kwam er snel een datum uit waar iedereen beschikbaar was.

2: Organiseer iets waar mensen hun schouders niet van optrekken.
Je vraagt de gasten eigenlijk voor een fictieve bijeenkomst, werk dit goed uit. Zoek een gelegenheid of activiteit die bij jullie past en waar niemand iets zal achter zoeken.
Waarvoor je hen uitnodigt en wat je organiseert kunnen twee verschillende dingen zijn. Waar wij wel mee worstelden, zullen de mensen zich opkleden? Gaan ze het erg vinden dat ze niet voorzien op de gelegenheid. Maar ach, de charmes van een elopement zeker?Wij kozen voor een brunch, omdat we dit jaarlijks wel eens organiseren met onze verjaardagen en gewoon omdat het kan. Met veel geluk viel onze datum zeer dichtbij mijn verjaardag en zonder te zeggen waarom kreeg ik teruggekaatst: ah, voor je verjaardag?

3: De werkelijke organisatie
Onderschat het organiseren niet, ook al denk je: je doet maar iets kleins. Er komt nog wel wat organisatie bij kijken: catering, aankleding, kledij voor de bruid & bruidegom. Je beslist natuurlijk zelf hoe ver je hierin gaat, maar het vergt toch wel wat mailtjes en telefoontjes.

We kwamen tot een lijst van 25 gasten en kozen om het dan toch thuis te organiseren. De belangrijkste taak: 25 mensen plaatsen in je huis = veel stoelen en een lange tafel. Catering voorzien voor de brunch, gelukkig deden we dit als eens, maar ook zorgen voor een feestelijk desserten-buffet.

We kozen er ook voor om toch nog last minute uitnodigingen op de post te sturen, om ervoor te zorgen dat iedereen zich wel zou kleden op de gelegenheid. En om sommige mensen toch geen hartinfarct te geven. En eerlijk gezegd: de grafisch ontwerper in mij wou nog een leuk projectje uitwerken (beroepsmisvorming).

4: En?

Wel, het was voor ons persoonlijk een fantastische dag. Geen verplichtingen, gezellig aan tafel met die groep mensen. Rustig naar het stadhuis & genieten van de moment. Het enige nadeel: je doet zelf echt ongelofelijk veel, ik heb constant rondgelopen om mensen te bedienen of iets te halen. Dus die rust heb je dan wel niet als je alles zelf organiseert, maar het stoorde me zelf niet. We hebben op deze manier toch een fijne twist aan onze burgerlijke trouw kunnen geven.

En belangrijkste tip van allemaal: investeren in een fotograaf. We hadden na verloop van de dag enkele smartphone foto’s en ik ben super blij na het ontvangen van de beelden van Seppe. Wat die fotograaf vangt die emoties en sfeer toch net iets mooier dan we het zelf zouden doen 😉

Op welke fantastische vendors deden wij beroep?

Drukkerij van Dingenen voor onze last minute uitnodigingen
Bak.box voor de heerlijke naked cake & granola
Atelier Stek voor de bloemen en bruidsboeket
Hoshii voor de caketopper met persoonlijke quote
Studio JAJA om onze elopement vast te leggen
Cafe marriage voor de verhuur van de stoelen

We hopen op deze manier mee te kunnen geven dat trouwen ook zonder al die tradities kan. En op je eigen manier!

Mijn eerste 3 maanden zwangerschap

23 juli 20185 augustus 2018 ~ Laurein ~ Plaats een reactie

Het voelt een beetje gek, wetende dat binnen een bepaalde periode ik niet meer alleen zal zijn met Tom. Maar dat er een pakje geluk bij komt!

We zijn er het altijd over eens geweest dat kinderen een wens is, maar ook een bewuste keuze. Ook ik had als zovelen de angst om niet “vlot of snel” zwanger te geraken, het is heel onvoorspelbaar en een beetje leven in het ongewisse. Maar dit gevoel kon ik snel loslaten, want midden in een drukke maand gedachten verzonken en “het was prijs”.

En ik was snel op de hoogte van mijn zwangerschap, hierbij het allermoeilijkste: keep things quiet. We waren beiden oprecht blij, ons babytje is ZO welkom. Dus ik begon al stilletjes aan met te denken hoe ik onze familie en vrienden kon verrassen met het nieuws.
Lieve Caroline van HOSHII was daar de geknipte persoon voor, we werken voor mijn bijberoep Studio LRN vaak samen. Dus ik wist meteen wat en hoe ik het wou. Omdat ik een echte plantlady ben (dit is geen understatement), wou ik graag een plantenprikker laten maken met een quote. We kozen voor “let love grow”; want ondertussen groeit er ook iets moois in mijn buik.

Onze familie was over het algemeen verbaasd, ik denk dat we te zwijgzaam zijn geweest over het proces van de pré-productie. Maar who doesn`t love a suprise? Omdat we volgend jaar ook trouwen gingen de meesten ervan uit dat onze prioriteiten ergens anders liggen. Multitasken, dat kunnen we!

Jullie vragen je misschien af: how am I doing? Buiten vermoeid zijn en razende hormonen door mijn lijf, kan ik echt niet klagen. Volgens mijn lief ben ik best opvliegend geworden, ik moet ook toegeven: ik scheld vaker. Mijn welgemeende excuses aan het kookvuur, de laptop en mijn autootje. De misselijkheid is vrijwel beperkt en bijna onbestaande.
Het warme weer waar iedereen heel blij mee is, kan ik soms wel vervloeken. Dit zijn mijn moeilijkste dagen, lichamelijk dan. De drang tot eten is groot, maar elk voedseldeeltje geraakt niet verteerd en ik lig als een hoopje ellende op de koelste plaats in het huis. Thank god, dat dit enkel de eerste trimester zo is!

Ondertussen begint dat buikje al zichtbaar te worden en zal jan-en-alleman zich afvragen of ik dikker of gewoon zwanger ben geworden. Ik besliste om de publieke aankondiging pas te doen na de NIP-test, om er ineens bij te zeggen dat het een jongetje zal worden. Dat voorlopig enkel en alleen zal voetballen in mijn buik. Sorry papa en oma!

Ik hou jullie zeker in de loop over de maanden naar de geboorte toe, zoals alle voorbereidingen en mijn beleving rond zwanger zijn … Maar alles op zijn tijd.

Eerst genieten!

Eco-schoonheidssalon My Dear

21 mei 2018 ~ Laurein ~ Plaats een reactie

Ecologie..

Eigenlijk ben ik er het laatste jaar wel erg bewust mee bezig, want we leven in een vervuilende cultuur. En ik geef toe dat ik een materialist ben, zo opgevoed en deze waarden draag ik nog steeds mee. Maar ik wou op verschillende vlakken in mijn leven op korte termijn daar verandering in brengen.

Als ondernemende vrouw uit De Kempen, kwam ik Lieze tegen op een netwerk-event. Ze baat een schoonheidssalon uit, je denkt bij jezelf: zoals velen. Maar My dear onderscheidt zichzelf door ecologisch en diervriendelijke behandelingen en producten aan te bieden.
Ik was meteen al aangetrokken door de het gezond en verantwoordelijk gebruik van schoonheidsproducten. Want we staan er te weinig bij stil wat we dagelijks opnemen door op onze huid te smeren. Buiten de inhoud van haar producten kijkt Lieze ook naar de productie, alles moet diervriendelijk zijn.

De behandelingen zijn net hetzelfde als bij het courante schoonheidsinstituut, voor ontharing kiest Lieze bijvoorbeeld voor suikerwax. Deze lijn trekt ze door in het interieur, de meubels zijn tweedehands en sommigen kregen een leuke upcycle. Naast alle behandelingen heeft My Dear ook een winkel en webshop, je kan er verschillende eco-merken shoppen. Het aanbod gaat van make-up, nagellak naar dagcrèmes.

Ondertussen ga ik al bijna 1 jaar bij Lieze langs voor verschillende behandelingen en ruilde ik thuis mijn “Kruidvat-assortiment” voor ecologische en vaak ook veganistische producten. Voel je dit financieel? Persoonlijk vind ik dat van niet, je betaalt wel iets meer dan bij een drogist en evenveel als voor een A-merk. Bovendien zijn er ook goedkopere eco-alternatieven te vinden (oa. bij The Body Shop). Maar ik voel vooral een verschil in gebruik, mijn huid is enorm veranderd en veel gezonder geworden. En misschien is dat wel onbetaalbaar?!

Ik hoop dat ik vele onder jullie kan inspireren met mijn verandering, zodat we alvast op kleine schaal door dagelijks aan onze schoonheid te werken toch iets voor het milieu kunnen betekenen.

Je kan kan doorklikken naar Instagram of haar website.

Cityt(r)ips: 48 uur in Amsterdam

6 april 2018 ~ Laurein ~ Plaats een reactie

Het is een vaste traditie ten huize Cornelis-Horemans om tijdens de zomer een stedentrip te doen. Dit jaar was Amsterdam de gekozen bestemming, eentje die al even op onze to do-lijst stond. Net zoals logeren in het Volkshotel, want daar hoorden we al vele goede dingen over. En eerlijk toegeven, we waren totaal niet teleurgesteld na ons bezoek.

Ons initieel idee was om te reizen met de trein, in de zomer waren er enkele acties om goedkoop vanuit elk Belgisch station naar Amsterdam te reizen. Organisatorisch liep ik de actie mis en kozen we ervoor om met de auto te rijden. Het Volkshotel was zo makkelijk te bereiken en de parking heeft een apart tarief voor hotelgasten. Een win-win situatie!
Onze hotelkamer was de kleinste in aanbod, maar voor een citytrip meer dan luxueus genoeg. Alle faciliteiten die er moeten zijn en nog veel meer is er te vinden. Ik bedoel maar: ontwaken in een hottub met een panoramisch stadsoverzicht. Mag ik al terug gaan?

Op verkenning gingen we met de fiets, als echte locals in de stad. Ik bracht vorig jaar al een bezoek aan Amsterdam, dus ik wist welke toeristische trekpleisters we zeker moesten vermijden. We bezochten het Vondelpark en lagen te chillen in het gras. Gingen op koffie bij Caffénation Amsterdam (waar de koffiemoustache jammer genoeg niet was). Aten lekker Italiaans bij Spaghetteria en vonden onze weg door de Jordaan tot aan het Red light district.

Het was onvergetelijk leuk, het fietsen ging soms moeilijk doordat de roaming niet optimaal werkte en mijn gps-signaal onbestaande was. De fiets die we huurden in het Volkshotel heeft ons bezoek zoveel aangenamer gemaakt.
Een andere tip die ik graag meegeef is de site of app your LBB, je partner in crime om leuke plekjes te vinden. Simpelweg door te zoeken op trefwoord of de omgeving te scannen, een gegarandeerd succes.

We hebben alvast besloten om snel weer terug te gaan. Voor iets langer dan 48 uur ook.

Hello, wij zijn Jaunelles!

1 april 20181 april 2018 ~ Laurein ~ Plaats een reactie

Hier is ie dan; de zoveelste blog op het net. Het is inderdaad misschien niet zo origineel, maar onze plannen waren al even gesmeed en nu is het eindelijk zover!

Twee vriendinnen; elkaar leren kennen in de avondschool en meteen een klik. De ene schrijft vooral graag en de andere fotografeert gewoon graag en dat blijkt een match made in heaven. Na heel lang dromen en babbelen over onze online stek is het nu eindelijk zo ver. And we couldn’t be more excited!

Voor we van start gaan, weet je misschien best nog dit:

We worden wild van veldbloemen, goeie koffie, stationery, lieveheersbeestjes, cactussen, pannenkoeken op zondagochtend, mooie interieurs, de wereld zien, familie, iPhone, jurkjes, taal, mooie beelden, een goed boek, mijn lief/mijn man, sporten, baby-Pilea’s, metrotegels, taartjes bakken, zand tussen onze tenen en nagellak.

Verwacht van ons geen wekelijkse post over (gesponsorde) content, maar wel eerlijke verhalen over wat ons bezighoudt in ons dagelijkse leven, van kleding tot cityt(r)ips, interieur en leuke hebbedingetjes.