Nu ze de lengte van 1 meter overschreed en haar derde verjaardag nadert, was het tijd voor een groot bed voor Ellie. En hoewel dat eenvoudig klinkt (bed vervangen en klaar, toch?) wisten wij op voorhand dat een groot bed ook enkele andere veranderingen met zich mee zou brengen en het hier méér zou zijn dan enkel het bedje vervangen.

Onze renovatie is nog niet afgerond. Hoe hoger je gaat, hoe minder afgewerkt de ruimtes zijn. Ons dak is nog niet vervangen, en de zolderruimte is niet bewoonbaar. Wij hebben tot op heden dus drie slaapkamers, waarvan er één altijd ruimte deed voor opslag. Van babyspullen die we ontgroeid zijn, over wandelgerief en reiskoffers, tot onze boekencollectie; alles dat niet dagelijks gebruikt wordt, vond je daar.

Destijds kozen we ervoor om het kleinste kamertje om te toveren tot de kinderkamer van Ellie, maar zodra Jutta onderweg was, wisten we dat ook de andere kamer ingezet zou moeten worden. Zelfs al zouden we de meisjes samen leggen, dan nog zou dat op de grootste van de twee kamers moeten zijn. Tijdens de zwangerschap van Ellie wilde ik dat haar kamertje helemaal af was voor ze geboren werd. Wist ik toen veel dat ze daar het eerste jaar amper zou slapen ;-)… Tijdsdruk was er dit keer dus niet.

Ondertussen gaat Ellie twee maanden naar school, en… is ze aan de grote kant. En hoewel ze daar zelf niet achter vroeg – ze houdt ervan om heel erg knus te liggen – werd het stilaan tijd haar kleine paradijsje in te ruilen voor een groter. Eind augustus stelden we haar de vraag welke kleur ze graag zou zien op de muren en het antwoord klonk luid en duidelijk; groen! Meer dan dat hebben we niet besproken, want dat zou het allemaal complexer maken dan nodig. Ellie heeft de hele periode dat wij er aan werkten (leeghalen, verven, plinten hangen, decoreren) geen voet binnen gezet in de ruimte, dus de ontknoping zou een echte verrassing zijn voor haar.

En deze week was het zover. We vroegen haar of ze nog wist wat er allemaal op die kamer stond, en wat daar nu zou kunnen staan… Fier deed ze de deur open en met een grote lach op haar gezicht stelde ze vast dat ‘al mijn spulletjes hier staan’. Als klap op de vuurpijl stond daar ook het muizenhuis dat ik voor haar inrichtte. Ze wist niet waar eerst kijken. Apetrots stond ze te glimmen in haar nieuwe kamer. Alles moest even aangeraakt worden en uitvoerig besproken. Gezien Ellie niet zo goed vaart bij veranderingen, hadden we gedacht dat ze er aanvankelijk niet zou willen slapen, maar niets was minder waar. Ze sliep heerlijk in haar grote bed. Zij blij? Wij blij!

We kozen voor een donkergroen hoekje waar haar bed staat, en voor cirkels in zachtroze met daaronder magneetverf. We hadden gehoopt dat de combinatie met roze het wat zachter zou maken en dat bleek inderdaad het geval.

Het bed is een familiestuk (Ellies overgrootmoeder sliep er ooit nog in) en Ellies oma spoot het goud. De kleerkast kochten en verfden we twee jaar geleden al, en het bijhorende nachttafeltje vonden we recent in de kringwinkel. Manlief verfde het in dezelfde kleur als de kast.

Het leuke extraatje in haar kamertje is zonder twijfel het muizenhuis. Ik waagde me begin september aan de bouw 😉 en renovatie van het Ikea-poppenhuis. Ik gebruikte Leviskleurtesters om hier en daar wat kleur aan te brengen. Het behangpapier in het keukentje is een staaltje van Ferm Living, en de muurstickers komen van Flying Tiger. De muisjes en attributen komen van bij Shop Up North (een prachtige winkel op wandelafstand van waar we wonen, maar met een al even mooie webshop voor wie verder woont …). De inrichting van het muizenhuis kan geleidelijk aan nog groeien, maar voor nu is het goed zo.

We planden onze reis naar Ibiza in oktober en keken dus al even uit naar onze zomerse getaway tijdens de paasvakantie. En op 10 april was het dan zover; we took off.

Op voorhand had ik dat om verschillende redenen spannend gevonden. Zo werd Ellie de week voor ons vertrek geveld door een oorontsteking, was max 15kg inpakken voor twee personen en een baby best een uitdaging én had ik het op voorhand niet echt begrepen op de vlucht, omdat ik wist dat onze rebelse peuter twee uur zou moeten stilzitten. Óp onze schoot, that is. Maar kijk, eind goed al goed; vliegen bleek haar ding – dat de vluchturen zowel in het heen- als in het terug gaan vielen tijdens de uren van haar dutjes speelde in ons voordeel.

De vlucht had ze dan wel met glans doorstaan, maar nog voor het vallen van de eerste avond van onze vakantie bleek dat Ellie flink ziek was. Ze had hoge koorts en een oogontsteking aan beide oogjes maakte dat ze eruit zag als een ziek zwerfkatje met prutoogjes. We probeerden dat niet aan ons hartje te laten komen en hebben zo goed en kwaad als kon hier en daar een uitstapje gemaakt. Halverwege de reis kwam ze erdoor en konden we echt beginnen genieten.

We verbleven in Cala Vedella; een mooie, en redelijk rustige baai aan de zuid-westkant van het eiland – de zonsondergang was er prachtig. Van daaruit bezochten we verschillende stadjes en andere strandjes. Eerst op ons lijstje stond Santa Gertrudis. Dit stadje ligt ongeveer in het midden van het eiland. Het is er niet groot, maar de sfeer is er fijn. Wij deden er aan ‘mensen kijken’ op het terras van Bar Costa terwijl we dronken van de lekkerste en goedkoopste latte die het eiland ons te bieden had. We hadden er graag één van hun bekende broodjes gegeten, maar Ellie dacht daar anders over ;-).

Een aantal dagen later was Santa Eularia des Riù aan de beurt. Dit havenstadje heeft een dijk zoals wij ‘m kennen – of toch ongeveer – van aan de Belgische kust, maar heeft, als je wil klimmen, vooral een heel mooi uitzichtspunt in het oude centrum. Toen wij er waren werd het spierwitte kerkje er overspoeld door misgangers die hun palmtak kwamen ophalen. Eten, later die middag, deden we in Can Xarc – een bijzonder kindvriendelijk en leuk ingericht tapastentje aan het water.

Ook Eivissa (Ibiza stad) stond op ons lijstje. Dankzij een blogje dat Uwe er eerder al over schreef, wist ik dat de Ikea-parking een goede plek was om de auto achter te laten en van daaruit verder te trekken. Dalt Vila en Sa Penya – de oudste delen van de stad – bezoeken was een uitdaging met de buggy, I admit, maar ondanks een waarschuwing in de reisgids zag ik dat toch niet zitten zonder. Ik ging ervanuit dat ik al die trappen naar de oude burcht probleemloos kon doen met een peuter op mijn arm. Oops. Ik zou heel stoer kunnen beweren dat we niet vies zijn van een uitdaging – en dat klopt ook wel – maar sommige stukken waren toch pittig. Note to self: de reisgids niet tegenspreken.

Op onze voorlaatste dag bezochten we nog twee mooie strandjes. Het eerste was Cala Comte: dat is eerder klein en in de zomer overbevolkt. Nu was het er gezellig druk. We dronken iets in strandbar Sunset Ashram. Het prachtige uitzicht kregen we er gratis bij. Later reden we off road verder naar het nabijgelegen Cala Bassa: zelfde sfeertje, maar groter. Opvallend was dat er op dit strand heel veel mensen met kinderen zaten. Diezelfde avond doorkruisten we heel het eiland: ik maakte een reservatie in Ibiza Aiyanna en dat moet het meest Pinterestwaardige restaurant geweest zijn waar we aten. Heerlijk! Aangezien we deze kant van het eiland niet zo bezochten tijdens onze vakantie stoorde die afstand niet, bovendien kon Ellie zo een uurtje dutten in de auto. In het restaurantje werd Ellie trouwens in de watten gelegd: ze kreeg er kleurpotloodjes en een fleece dekentje en werd door iedereen kushandjes toegeworpen. Wij kregen er lekker eten, maar genoten er vooral van het (alweer!) mooie uitzicht en de kleurrijke setting.

Hoewel Ellie ziek was en onze vakantie daardoor wat moeizamer op gang kwam, hebben we wel genoten van Ellies eerste vliegreis. We zijn verrast door de schoonheid en rust die Ibiza te bieden hebben. Niks moet er, en veel mag. Ik heb zo’n vermoeden dat we ooit nog wel eens terug gaan…

Een speciaal bedankje aan onze vrienden Nick en Zoë is wel op zijn plaats: zij kennen het eiland als hun broekzak en konden de beste tips geven.

We maakten tijdens onze reis ook heel wat foto’s. Nemen jullie een kijkje?

Liefs,

Annelies

Ik liet jullie een tijdje geleden via Instagram al weten dat ik wasbare luiers en billendoekjes zou gaan gebruiken. Deze ecologische alternatieven blijken een trend te zijn in moeder-met-babyland. Een goede trend, absoluut. En ik wilde het ook uittesten. Hieronder licht ik graag toe waarom.

Een paar weken geleden repte ik mij van de school waar ik werk naar het station. Onderweg passeerde ik zoals alle dagen het kleine Carrefourtje. Daar zou ik nog gemalen kaas meenemen en vochtige billendoekjes voor Ellie, want die waren bijna op. In alle haast nam ik een duo-pack van het huismerk dat garandeerde geen alcohol en geurstoffen te bevatten. Ideaal, toch? Thuis toegekomen bleken het heel erg natte doekjes te zijn en ik hou daar zo niet van. Ik vervloekte mezelf dat ik een duo-pack had aangeschaft… Al maanden vond ik het zo’n strijd om goede doekjes te vinden voor Ellie, en zo vaak had ik het idee dat ik een verkeerde keuze maakte uit het aanbod en doekjes had aangekocht die niet ons ding waren. En ik testte er al veel uit.

Ik besef dat dit geen wereldproblemen zijn, en dat de doekjes die ik bestempel als slecht voor anderen wel goed kunnen werken. Toch zette het mij aan het denken. Ik wist al dat fellow blogger Laurein voor Josse de Cheeky Wipes gebruikte en overwoog ze ook te bestellen…

Het duwtje in de rug – of beter: wat me overstag deed gaan – was onze afvalfactuur. In Geel wordt zowel ons restafval, als ons gft-afval gewogen aan de hand van een chip en waar we in 2017 nog €94 betaalden voor ons afval werd dat voor 2018 maar liefst €189. Het dubbele. Echt waar; HET DUBBELE. Ik zou koste wat kost dat hallucinante bedrag omlaag krijgen en onder het motto ‘alle beetjes helpen’ bestelde ik de Cheeky Wipes. Ik was vastbesloten ze deel te laten uitmaken van onze daily routine. Toeval of niet, maar ook die week arriveerden twee all-in-one luiers van Bambino Mio die ik zou uittesten. En aangezien net Ellies luiers letterlijk de hoofdbrok van ons afval uitmaken, zou het gebruiken van wasbare luiers onze afvalberg kunnen verkleinen. En nu ik zo’n twee weken de doekjes en de luiers aan het uittesten ben – die laatste niet op dagen dat Ellie naar de crèche gaat – kan ik er hier eerlijk verslag over uitbrengen;

De cheeky wipes zijn een aankoop waarvan ik me beklaag dat ik hem niet eerder deed. De doekjes zijn zacht, en doen prima hun werk. Aangezien ik ze nu zo gebruik dat ze net ‘op’ zijn wanneer ik standaard mijn kookwasje doe (wednesdays, it is) heb ik zeker geen was extra. En doekjes kunnen, gewassen en wel, dezelfde avond weer de doos in

Ik moet wel toegeven dat ik ze liever niet had gebruikt toen Ellie nog middenin spuitluier season zat. In het geval van die kaka-explosies vind ik wegwerpdoekjes toch handiger en properder. En ook wat de luiers betreft, moet dat zo ongeveer mijn mening zijn: handig voor thuis, zeker nu ze wat groter is, maar minder voor op verplaatsing. Ik kan een halve dag doorkomen met twee luiers en enkele inlegdoekjes. Die laatste zijn in het geval van BambinoMio wel wegwerp, maar je mag ze mee door het toilet spoelen aangezien ze biologisch afbreekbaar zijn. Wat een absoluut pluspunt is, is dat BambinoMio ook zwemluiers aanbiedt en die ga ik zonder enige twijfel nog bijbestellen voor we met vakantie gaan. Ik heb namelijk een hekel aan de wegwerpvariant.

En als we dan toch bezig zijn: nu ik ondervond hoe zacht en gebruiksvriendelijk de Cheeky wipes zijn, kocht ik ook voor mezelf al wasbare wattenschijfjes. En misschien ga ik binnenkort ook voor wasbaar maandverband of gaat dat te ver? 🙂

Hoe staan jullie tegenover het gebruiken van ecologische alternatieven in jullie huishouden?

Lieve groetjes,

Annelies

 

Toen ik destijds mijn vorige blog opstartte, was dat vooral omdat ik regelmatig foto’s maakte en die wilde delen. De laatste twee jaar heb ik veel minder vaak foto’s en veel vaker vooral een verhaal gebracht op de blog. Hier, maar ook op Mus in de Wolken. Vandaag breng ik daar een heel klein beetje verandering in, want lieve, kleine meisjes verdienen hier gewoon hun plekje…

Suzette werd woensdag geboren. En als tweede dochtertje van een hele goede vriendin stal ze mijn hart eigenlijk al heel lang voor ze er was. Dat mijn camera dus meeging op dat allereerste bezoekje was een evidentie. En van Suzettes lieve mama en papa mag ik er hier ook enkele delen. Het geboortekaartje en de stickertjes van de doopsuiker werden ontworpen door Laura Muls.

Vandaag gingen Suzette en haar ouders samen naar huis en start het echte avontuur als gezin van vier. Ik vind dat zo spannend voor hen!

Nemen jullie hieronder een kijkje?

Liefs,

Annelies

 

Ellie werd één. Echt, hoe snel ging dat? Alle clichés worden bevestigd: Ellie wordt groter elke keer ik mijn ogen even sluit.

Aangezien ik sinds Ellie er is nog allesbehalve frequent blog, gaan jullie er misschien vanuit dat ik deze post weemoedig zou wijden aan het voorbije jaar en over wat dat moederschap met mij gedaan heeft. En dat was misschien ook wel mijn idee, maar dan bedacht ik dat er waarschijnlijk niemand is die in het grote aanbod aan blogposts over het moederschap opzoek is naar nóg een extra verhaal.

Ik besloot het daarom over iets anders te hebben. Iets wat ik zelf wel had kunnen gebruiken de voorbije weken; een overzichtje van leuke spullen die je cadeau kan doen aan een éénjarige baby (of is het nu al een peuter?). Toegegeven: niet elk kind heeft dezelfde interesses en noden, dus het kan nog verkeren, maar ik merkte dat ik door de bomen het bos niet meer zag en ik – als de vraag gesteld werd waar Ellie blij mee zou zijn – vaak zelf niet altijd wist wat antwoorden. En hoewel je bij Ellie nooit iets mis kan doen met appelcake en een vleugje salsamuziek, is het op lange termijn wel leuk dat ze afgezien van cake ook nieuw speelgoed kreeg, op haar maat.

Ellie heeft heel lang helemaal geen interesse getoond in haar (baby)speelgoed. Pas toen ze op 9 maanden op haar eigen manier begon te kruipen, nam ook haar interesse in haar speeltjes toe. We merkten toen ook dat haar interesses veranderden. Haar eerste Sint kwam langs als ze 10,5 maanden oud was en dat was dus meteen een mooie gelegenheid om haar nieuw speelgoed te geven. Dat kozen we zelf. En het meeste daarvan scoorde ik aan kleine prijsjes op een uitverkoop.

Zo kreeg ze een stapeltoren en ballenbaan van Scratch, de ‘Vriendelijke trein’ van Little people en de xylofoon van PlanToys. Daarnaast kregen haar leesboekjes – en dat zijn er heel wat – een ander plekje in huis en deels doordat ze meer in het zicht staan, maar ook omdat Ellie nu net iets mobieler is, valt wel op dat die haar grote favoriet zijn – en dan al helemaal de lawaaierige varianten.

Voor Kerst kreeg ze van ons het poppenwagentje van Ooh Noo, een Paola Reina-pop en van mijn broer een poppendrager van CamCam. Voor dat laatste is ze nu nog wat klein, maar aangezien ze heel erg lief met de pop speelt, zal ze wel snel doorhebben dat die in het bedje past.

En dan was daar dus die eerste verjaardag en volgden er, hoera, opnieuw cadeautjes. Van mijn ouders kreeg ze het keukentje van Little Dutch, en van oma en opa kreeg ze een Wheely bug. Ideaal, want onze Ellie verplaatst zich het liefst aan de hand van iets of iemand anders. Ze gaat gewoon op de Wheely Bug liggen en schuifelt zo doorheen de ruimte, zonder al teveel inspanningen te moeten leveren :-).

Mijn broer gaf haar de magnetische diertjes van SmartMax – een absoluut schot in de roos voor Ellie, die niets liever doet dan dopjes op flesjes en potjes zetten en doosjes opendoen (note to self: verstop de Labello en brillendoos –  of de lippenstift en bril zijn eraan). Net daarom zijn die SmartMax-figuurtjes zo’n hit. Ook de Zoef Zoef-diertjes van VTech werden als laatste aan het lijstje toegevoegd. Ongelooflijk lawaaierig, maar een favoriet van Ellie. Ze begint te wiebelen als ze zingen… En als zij blij is, zijn wij dat ook ;-).

Dat speelgoed ook deftig opegborgen moet kunnen worden, is iets waar ik op voorhand duidelijk niet goed over nagedacht had. Ons ‘open huis’ wreekt zich wel een beetje wat dat betreft…

Zal ik dan misschien voor mijn verjaardag een leuk opbergsysteem vragen?

Liefs,

Annelies

Ellie is ondertussen bijna 6 maanden oud, dus met het lezen van deze titel vind je misschien dat ik wat achter de feiten aanhol (en meeloop met anderen, want dat geboorteverhaal schrijven is een beetje een trend aan het worden). En dat klopt. Ik pende de week van haar geboorte alles neer, logboekgewijs, maar schreef nog niets uit over de dag van haar geboorte, en voelde nu aan dat ik het toch nog wilde doen. Om verschillende redenen. Eerst en vooral is zo’n geboorte een bijzondere gebeurtenis zonder meer, en los daarvan stelde ik vast dat wat ik me herinner stilaan begint te vervagen. Of zoals mijn man het zegt; ‘je romantiseert alles’. Om tegen te gaan dat ik bevallen binnenkort het leukste vond wat ik ooit deed en nog een leger broertjes of zusjes voor Elie wil maken ;-), wil ik haar geboorteverhaal dus neerschrijven. Voor mezelf, voor ons, voor Ellie en voor iedereen van jullie die graag geboorteverhalen leest.

Toen ik het tweede trimester van mijn zwangerschap inging, speelde ik met het idee om thuis te bevallen. Ik vertoef niet graag in ziekenhuizen en ik dacht dat ik thuis meer rust en kalmte zou ervaren. Aangezien mijn man niet wilde weten van thuis bevallen, omdat alles wat volgt zo onbekend is, en ik wel begreep wat ie bedoelde, werd het plan dat we – als het begon – zo lang mogelijk thuis zouden blijven.

Al mijn goede voornemens ten spijt bleek in de week na nieuwjaar dat ik verhoogde galzouten had. Dat uitte zich vooral in extreem veel jeuk, zo erg dat ik er niet van kon slapen. Ellie voelde zich nog als een visje in het water, maar gezien de risico’s die zo’n galzoutvergiftiging met zich kan meebrengen, moest ik vanaf week 37 alle twee dagen aan de monitor. En twee keer per week werd er ook bloed genomen om te kijken of de galzoutwaarden nog toenamen. En hoewel ik ook medicatie moest nemen, bleek in week 39 van mijn zwangerschap dat de waarden bleven toenemen. Toen dat uitgesproken werd, begreep ik al snel dat ‘sereen thuisblijven’ en wachten op de baby geen optie meer zouden zijn. De dokter wilde Ellies geboorte inleiden. We kregen de keuze uit twee data. Tot zover het natuurlijke aspect van een kind op de wereld zetten, dus.

We kozen voor maandag 22 januari. Ik was toen 39 weken en 6 dagen ver. En ik hoef misschien niet te vertellen hoe het weekend verliep dat eraan voorafging ;-). Alles heb ik geprobeerd om dat kind van ons alsnog op een natuurlijke manier duidelijk te maken dat het tijd was om zich te laten zien; ik ging 20 km fietsen, we wandelden 5 km in het bos, ik zwom nog even mét zwemvliezen en bijnà was ik ook nog gaan trampolinespringen op het speelplein. Maar nee, niks. Toen we die maandagochtend vroeg door materniteit wandelden en ons aanmeldden, fluisterde ik dat ik het gevoel had dat twee van onze drie gezinsleden geforceerd zouden worden. De baby en mezelf, bedoel ik dan. Want manlief had zijn gsm extra lang laten opladen en was helemaal klaar om de dag (en het wachten) op zich af te laten komen ;-).

We werden de verloskamer binnen geloodst, het was toen 7u 30, en met mijn wanten nog aan werd me gevraagd om alles uit te doen. Heer-lijk, die directheid. Ik kreeg een ziekenhuisschortje aan en terwijl ik een beetje nerveus aan onze spullen prulde en het valiesje opengooide, werd verteld wat er allemaal zou gebeuren. De check-up die volgde wist ons te vertellen dat ik 2 cm ontsluiting had en dat mijn baarmoederhals helemaal verweekt was. Toch nog een beetje fijn nieuws, want we wisten nu gelijk dat het allicht goed vooruit zou gaan. Om 7u 45 kreeg ik een lavement (hoera!), en om 8u 15 werden mijn vliezen gebroken. Of, zoals de vroedvrouw het zei, ‘de whirlpool van de baby moet leeg’. Bij bijna alles wat er verder die dag zou gebeuren werd aan mij en de papa in spé gevraagd of ‘we wilden meekijken’. Het antwoord was soms ja, soms nee.

Hoewel de gynaecoloog me bij het laatste bezoek had gegarandeerd dat mijn lichaam tijd zou krijgen om alles te verwerken, bleek dat toch niet geheel de waarheid. Om 9u – amper 45 minuten na het breken van mijn vliezen – werd mij een eerste infuus weeënopwekkers toegediend. Hoewel dat heel geleidelijk aan startte, en ik wat rond pikkelde in de kamer om de pijn te verbijten, werd de pijn al snel immens extreem. Omwille van de inleiding (en de bijhorende hoeveelheid medicatie) was het onmogelijk om de pijn wandelend, kruipend of zittend te verbijten. Ik moest op bed liggen en mijn grootste vrienden voor de komende uren werden twee paar sokken van mijn man. Ik kneep en beet erin, elke keer er een wee was. Op dat moment werd ook een elektrode op Ellies hoofdje gekleefd – zo zouden ze haar beter kunnen opvolgen tijdens het hele gebeuren. De medicatie om zo’n bevalling in te leiden is namelijk voor beide betrokken partijen nogal heftig. En misschien is heftig een understatement…

Om 11u had ik al 8 cm ontsluiting. En ook al was dat heel goed nieuws, ik ben toen gebroken, geknakt en heb gesmeekt om een epidurale verdoving. Volgens de vroedvrouw aan de late kant, maar ik trok het niet meer. Ik had alle 30 seconden een gekoppelde wee en zag mezelf dat geen ‘2 centimeter’ meer bolwerken. De anesthesist liet even op zich wachten, maar toen ie opdook, begreep hij – misschien ook uit ervaring – dat een discussie aangaan met een barende vrouw een verloren zaak is. Hij deed wat ik vroeg, maar daar heb ik nu heel veel spijt van. De epidurale verdoving was te hoog gestoken, omdat ik niet stil had gezeten toen de dokter me prikte. Mijn bovenbuik en borststreek waren verdoofd, maar daar had ik dus niks aan… Geen verdoving voor mij dus. Hoewel het aanvankelijk heel snel ging, heb ik voor de laatste 2 centimeter wel nog 2 uur moeten werken. Om 13u had ik 10 cm ontsluiting en was ineens alle pijn weg. Stilte voor de storm, zo bleek. Mijn gynaecoloog kwam al even kijken en ze vond dat het komende uur de baby het werk moest doen en voldoende goed moest indalen. De dokter richtte zich tot haar en vroeg of ze haar ‘bochtje’ al wilde nemen. Om 14u zou ik mogen persen.

Maar toen, om 13u 45, kreeg ik ineens verschrikkelijke persdrang. Het was een gevoel dat ik niet enkel als pijnlijk zou omschrijven. Het was anders dan de weeën die ik weg gepuft had. Ik kende het gevoel niet, maar wist heel snel wat het betekende; Ellie moest eruit. De vroedvrouw heeft mijn gynaecoloog dan gebeld met de mededeling dat mijn lichaam toch al voor 14u wilde beginnen persen.

Ietsje voor twee mocht ik eraan beginnen. Er werd nog verteld dat er voor een eerste kindje vaak een uur geperst moet worden. En ik herinner me dat ik dacht; een uur is zo om :-). Alleen bleek dat uur voor mij niet voldoende; het eerste half uur duwde ik helemaal verkeerd en het volgende half uur was ik zo op van de fysieke inspanning dat ik stilletjes aan meer en meer in mezelf keerde. Ik fluisterde dat ik wilde slapen, dat ik moe was, en dat ik het niet meer kon. Mijn man vertelt nog geregeld hoe de sfeer in het verloskwartier toen ook veranderde; de navelstreng zat rond Ellies hoofdje en de elektrode om haar te kunnen opvolgen was al doorgeknipt. Het ging te traag en er werd gesproken over een keizersnede. Mij hadden ze ondertussen op mijn zij gelegd en hoewel ik dat veel aangenamer vond, zonderde ik me ook meer af. Er kon nog maar moeilijk contact gemaakt worden met mij.

Om 15u, ik was toen al 70 minuten bezig met ‘baby uit lijf duwen’, was er een wissel van de shift en waren er ineens veel mensen in onze kamer. Er werd gebrieft en er werd van alles klaargezet. Ook kwam de gynaecoloog binnen. En dat, zo zegt de echtgenoot – die ook wat nerveus aan het worden was – heeft de sfeer doen kenteren. Positief als ze is, zette ze zich voor mij, op haar krukje, nam ze mij vast en zei ze me dat ik nog een kwartiertje hard moest werken en dan mijn baby kon vasthouden. Noem het de magie van gynaecologen, maar dat werkte. Ze moedigde me aan met haar grote glimlach en was eerlijk. Ze hield me niks voor; ik moest nóg persen, want ze zou er niet zomaar komen. Toen het hoofdje geboren was, ging het razendsnel. En dan, om 15u 19 lag mijn meisje op mij, maakte ik vreemde geluiden (heel raar dat ik me dàt nog herinner) en sloten haar vingertjes zich onmiddellijk rond de mijne. Papa veegde zijn eigen tranen weg en mocht de navelstreng doorknippen, en werd door de dokter verplicht om foto’s te maken.

Ze was er. Ze was er. Ze was er. En ze was gekomen om te blijven.Onze Ellie. Ons verfrommeld mensje, dat zonder iets te moeten doen ons hart veroverde.

Terwijl de dokter en verpleegsters zich vervolgens bekommerden om mij, heb ik daar weinig van geweten. Ik zat in mijn bel, met mijn baby en mijn man en dat mocht zo blijven. De dokter vroeg nog hoe ze zou heten, knuffelde Ellie en vertrok. Ook de vroedvrouwen verlieten één voor één het verloskwartier. We bleven met ons drieën achter, als een nieuw gezin. Ik heb met een bibberend stemmetje naar mijn ouders gebeld, en vervolgens naar mijn broers. Kersverse papa deed hetzelfde; zijn ouders en zus kregen dat langverwachte telefoontje. Of we de naam even konden spellen, vroegen ze.

Rond 16u 15 kwam er weer een vroedvrouw binnen; Ellie moest drinken. En dat ging helemaal vanzelf. Vlotjes, dacht ik, en ik kreeg meteen al valse hoop voor de dagen die erop volgden. Maar daarover misschien een andere keer meer. Ellie werd gewogen en gemeten, aangekleed en nadat ik gewassen werd, werd ze in onze armen gelegd en vertrokken we naar onze kamer voor de komende 5 dagen. Uitgehongerd en stralend van geluk werd ik door de gang gereden.

Nooit, nooit, nooit zal ik vergeten hoe fier ik was. Hoe fier ik ben, op ons. En elk jaar, op 22 januari, zal ik eraan terugdenken en mijn dochter vasthouden alsof het weer die eerste keer is.

Liefs,

Annelies